Dingen die voorbij gaan

Deze blog stond al een tijdje in een stoffig hoekje van het internet radicaal zichzelf te wezen. Net als de website die ik ooit in 2013 begon voor de lijsttrekkersverkiezingen in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2014. Meer dan eigenwijs en mooi zijn, deden ze niet meer. Hoog tijd dus voor een grote schoonmaak. Of eigenlijk voor een nieuw begin. Want het is niet zo dat ik niets meer te vertellen heb. En het is ook niet zo dat ik nooit tegen de grenzen van de 140 tekens aanloop van Twitter, het enige sociale medium waarop ik de afgelopen jaren wel actief was.

Ik heb weer zin om af en toe wat te schrijven. En ik heb zin om foto's te maken en te delen. Bovendien moet ik nu ik tot lijsttrekker van GroenLinks ben gekozen voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart 2018, nog beter op de hoogte blijven van wat er allemaal gebeurt. O ja, en mezelf profileren natuurlijk.😉 Dus er komt een nieuwe webpagina waarop ik nieuws en blogs kwijt kan. Ik heb een account aangemaakt op Instagram. En ik ben zelfs toegetreden tot Facebook.

Want ook dat is een van de dingen die voorbij gaan. Dat ik daar niet aan wilde, vanwege de manier waarop feestboek omgaat met de privacy. Maar toen kwam ik er achter dat andere social media (bijna) net zo slordig omspringen met privacy. Om nog maar te zwijgen van overheden die bepalen dat allerlei gegevens bewaard blijven en opgeslagen moeten worden. Bovendien kwam ik erachter dat ik veel mis: discussies, aankondiging van acties, debatten en borrels, allerlei dingen die op Facebook gebeuren en nu volledig langs me heen gaan. En ik merk dat mensen mij missen, wat ik normaal gesproken niet zo erg zou vinden, maar wat toch lastig is als je lijsttrekker bent.

Dus ga ik van dingen die voorbij gaan naar een nieuw begin. Dit blog wordt opgeheven. Althans, op deze plek. Het wordt - als een soort blik in het verleden - ingeladen in mijn nieuwe webpagina. Een pagina waarvan het beheer zo simpel schijnt te zijn dat een kind (ik dus) de was kan doen 😎

Earth Day: It's our turn to lead!

22 april is door de Verenigde Naties uitgeroepen tot Dag van de Aarde (Earth Day). Voor de Groenen in Spanje (Los Verdes) reden voor het publiceren van een manifest. Daarin staan mooie woorden over hoe de groene stad er uitziet en hoe mensen daarin zeggenschap hebben over hun eigen buurt, stad en toekomst. In eerste instantie wilde ik een vertaling publiceren. Om meer de link te leggen met Utrecht (in plaats van met de Spaanse gemeenteraadsverkiezingen van 24 mei), is het toch een eigen stuk geworden. Geïnspireerd door het manifest van onze Spaanse vrienden.

Dit jaar is het thema van Earth Day ‘It’s our turn to lead!’. Samen met het thema van vorig jaar, groene steden, vat dit heel aardig samen met waar GroenLinks in Utrecht voor staat: het vormgeven van de groene, gezonde stad van de toekomst. Zoals Los Verdes het zeggen: “Het veranderen, vergroenen en sociaal democratischer maken van de steden is een urgente opgave als we willen dat de mensheid toekomst heeft, als wij als soort nog willen blijven wonen op de Planeet Aarde.”

Het gaat dus om meer dan vergroening van steden, beschermen van natuur en platteland rondom de stad, terugdringen van vervuiling, inzetten op energiebesparing en het omvormen van afval tot grondstof. Het gaat om meer dan snelle fietspaden, schone bussen en het stimuleren van elektrisch vervoer. Het gaat om meer dan windmolens en zonnepanelen. Het gaat ook om solidariteit, zorg en zeggenschap. “It’s our turn to lead” gaat niet over groene politici. GroenLinks bestuurt in Utrecht al een aardig tijdje mee en de resultaten daarvan worden steeds zichtbaarder op straat. Maar voor een groene, gezonde stad van de toekomst is meer nodig.

‘It’s our turn to lead’ gaat over hoe burgers weer meer worden dan “een toeschouwer die elke vier jaar gaat stemmen”. Hoe je burgers niet alleen kunt laten meepraten, maar ook laten meebeslissen over belangrijke onderwerpen. Daarvoor moet je nieuwe wegen zoeken en dat kan, zoals Los Verdes terecht aangeven, nergens beter dan op gemeenteniveau: “In de gemeentehuizen kunnen en moeten nieuwe mechanismen van permanente burgerparticipatie worden vormgegeven. Over de ruimtelijke ordening van de steden, het vervoer, de openbare ruimte, de inrichting van wijken, de educatieve, sanitaire en sociale voorzieningen, het transportsysteem moeten raadsleden en wethouders niet alleen besluiten, maar samen met de burgers.” Los Verdes spreken over een ‘democratisch en coöperatief samenwerkingsverband’.

Met het zoeken naar en ontwikkelen van nieuwe vormen van burgerparticipatie wordt in Utrecht volop geëxperimenteerd, bijvoorbeeld via de stadsgesprekken. Verschillende methoden worden uitgeprobeerd. Een heel nieuwe vorm was het stadsgesprek over energie. Daarbij werden mensen op basis van loting uitgenodigd en ontvingen zij een financiële vergoeding in ruil voor het beschikbaar stellen van drie (!) zaterdagen. Natuurlijk kun je altijd discussiëren over noodzaak of hoogte van zo’n vergoeding. In mijn overtuiging heeft die er wel toe bijgedragen dat je niet alleen de specialisten en hobbyisten zag opdraven, maar een brede groep mensen uit alle lagen van de bevolking. En dat is noodzakelijk om écht democratische besluitvorming en burgerparticipatie te organiseren. Tot nu toe zijn de stadsgesprekken nog iets te veel bevolkt door blanke, hoogopgeleide Nederlanders. Wat mij betreft zoeken we verder naar en blijven we experimenteren met vormen die zorgen voor het betrekken van iedereen. Want: ‘It’s our turn to lead!’

Zwerfvuil

Ik werk tegenwoordig in Zoetermeer. Van het station naar kantoor is een dikke tien minuten lopen. Het is een mooie route, langs bomen, sloten en groen. Met waterhoentjes, kuifeenden, kauwtjes en nestelende meerkoeten. Waar 's morgensvroeg de merel zingt, de tjiftjaf roept en de vink zijn slag slaat. Een aangename wandeling dus, zeker met dit weer.

Er is echter één minpuntje: zwerfvuil. Vooral in de buurt van de kantoren. Gisteren viel het me opeens op. En ik moest gelijk denken aan de bus kantoormensen die naar een park in Utrecht kwam om vuil te prikken. Natuurlijk een mooi en nuttig teamuitje, maar misschien dat het voor 'people en planet' zinvoller is om eens in de maand een opruimrondje te maken rond je eigen kantoor. Zeker als een deel van het vuil voor zo'n teamuitje speciaal voor de gelegenheid wordt neergelegd, maar dat is een ander verhaal waar al genoeg over is geschreven.

Misschien moet ik het eens voorstellen aan mijn nieuwe collega's. Ik zie het wel voor me, met FNV-hesjes, prikkers en vuilniszakken. Ik loop natuurlijk wel de kans gelijk als het nieuwe groene gekkie van de groep te worden gezien. Maar aan de andere kant: een betere wereld begint dicht bij huis - of kantoor... 

Dikkie Corbee

De laatste dagen moet ik steeds denken aan Dikkie Corbee. Een jongen uit onze straat, net zo oud als mijn zus. Hij woonde aan het eind van de straat en zat op de openbare school, dus ik kende hem niet zo goed. Ze woonden er ook nog maar pas.

De familie Corbee ging op vakantie naar de Canarische eilanden. Ze kwamen er nooit aan. Het was 1977 en ik was 10. Het jeugdjournaal bestond nog niet, dus ik kreeg er niet veel van mee. Behalve dat hun vliegtuig was verongelukt. En het verhaal van de overbuurjongen, dat diepe indruk maakte: Dikkie had hem een deel van zijn speelgoed gegeven, 'voor het geval hij niet terugkwam'.

Als kind wist ik het zeker: Dikkie had een speciale gave; hij kon de toekomst voorspellen. Nu denk ik eerder dat het angst was. Vliegangst, waarschijnlijk toen nog veel algemener dan nu. De angst voor het onbekende. Over het algemeen een slechte raadgever, maar soms ineens rauw realisme.

Het is vreemd hoe het gaat met herinneringen. Ik was zondag bij mijn moeder, die vertelde dat ze ook aan de familie Corbee moest denken. Dikkie had nog twee zusjes, zei ze. Ik wist dat niet, terwijl één zusje van mijn leeftijd was. Ik vertelde het verhaal van het speelgoed, dat was nieuw voor haar.

Pas nu, surfend over het internet, leer ik iets meer over Dikkie. Zijn opa - Dicky van der Werf - was voorzitter van de Stichting Sneker Pan en penningmeester van de Sneker Zeilclub. Zelf ben ik geboren op een zeilschool op een steenworp afstand van Sneek. Ik hou van wind, water, zeilen en skûtsjes. Daarom ter late nagedachtenis aan Dikkie hier een verstilde foto van het Snekermeer. Opdat hij - net als de huidige slachtoffers - niet vergeten wordt.

Tijdwinst

De verhoging van de maximumsnelheid van 80 naar 100 km per uur op de A13 langs de Rotterdamse wijk Overschie, vermindert de gemiddelde levensverwachting van omwonenden met twintig dagen. Dat concludeert de Dienst Centraal Milieubeheer Rijnmond (DMCR) na uitvoerige metingen.

In plaats van geschokt, reageren veel mensen laconiek. In de trant van: wat maken twintig dagen nou uit op een heel mensenleven?
Die reactie verbaast mij. Verhoging van de maximumsnelheid levert op dit traject 27 seconden tijdwinst op. De twintig dagen die omwonenden inleveren, zijn 1.728.000 seconden per persoon. Dat is 64.000 keer 27 seconden. Om de tijd die je van een ander afpikt terug te winnen, moet je dus 64.000 keer over dit traject rijden. Dat is 87 jaar lang dag in dag uit (inclusief het weekend) twee keer per dag (heen en terug). Dan lijken de verhoudingen mij toch een beetje zoek. En dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van leven...

Dubbele moraal

Als het gaat om vrijwilligerswerk naast je uitkering, heeft de overheid een dubbele moraal. De Centrale Raad voor Beroep heeft op 19 juni uitgesproken dat iemand die naast haar WW-uitkering als vrijwilliger aan de slag wilde bij het Bureau Sociaal Raadslieden, voor die uren op haar uitkering mocht worden gekort. De motivatie: in het maatschappelijk verkeer mag voor dit werk normaal gesproken een beloning worden verwacht. Dus ook als iemand geen beloning krijgt, leidt dit tot verlies van werknemerschap en dus van de uitkering over het aantal (vrijwillig) gewerkte uren.
Dit zou natuurlijk een statement kunnen zijn tegen verdringing van betaald werk door onbetaald werk. De Centrale Raad zegt immers in feite dat het werk eigenlijk betaald zou moeten worden. En dat is natuurlijk in zekere zin mooi.
Minder mooi wordt het als je ziet wat er gebeurt met mensen in de bijstand. Zij moeten tegenwoordig in het kader van de 'wederkerigheid' een 'tegenprestatie' leveren voor hun uitkering. Wat in de praktijk veelal betekent: verplicht vrijwilligerswerk doen. En vaak is dit werk waarvoor 'in het maatschappelijk verkeer' normaal gesproken een beloning mag worden verwacht. Het meest duidelijke voorbeeld is natuurlijk dat van de Haagse straatveger Harry, die eerst betaald werkte als straatveger en na zijn ontslag vanuit de bijstand
precies hetzelfde werk mocht gaan doen, maar dan als verplicht vrijwilligerswerk. Maar ook in Utrecht werken mensen als 'tegenprestatie' in de zorg of als schoonmaker van straten en parken.
Het zou dus kunnen gebeuren dat je na je ontslag in de WW komt en aan de slag wilt als vrijwilliger. Je wilt tenslotte toch wat doen en bovendien staat vrijwilligerswerk naast je uitkering goed op je cv. Het UWV vertelt je echter dat je dan wel op je uitkering wordt gekort en dus zie je er maar vanaf. Vervolgens kom je na anderhalf jaar in de bijstand. Daar moet je dan alsnog dat vrijwilligerswerk gaan doen. Als je dat niet wilt of niet kunt - bijvoorbeeld omdat je al anderhalf jaar uit het arbeidsritme bent - word je gekort op je uitkering. Dat is voor een normaal mens toch niet te begrijpen?!
Het kan natuurlijk ook zijn dat het principe 'het hoort betaald te worden en is dus gewoon werk' alleen wordt toegepast op werk waarvoor je een relatief hoge opleiding hebt. Dus dat je niet vrijwillig als sociaal raadsvrouw aan de slag mag, maar wel als straatveger. Dat zou nog veel triester zijn...
Wat mij betreft zou moeten gelden: geen verplicht vrijwilligerswerk, tenzij dit heel duidelijk een functie heeft in iemands re-integratie. Dus zijn of haar kansen op betaald werk groter maakt. En dan altijd nog alleen voor een beperkte periode. Echt (dus vrijwillig) vrijwilligerswerk is natuurlijk altijd mooi en moet worden aangemoedigd. Of iemand nu in de WW zit of in de bijstand, of helemaal geen uitkering heeft. En dat bepaalde organisaties, zoal scholen, geen geld hebben om al het werk betaald te laten doen, dat is vaak ook een gevolg van overheidsbeleid...

Lekker weekje reces

Vrijdag 12 juli begon het reces van de Utrechtse gemeenteraad. Maar dat is zeker geen reden om je als raadslid te vervelen. Het begon vrijdagavond al goed met een repetitie van het stadhuistoneel. Weer een mooi script, enthousiaste raadsleden en wethouders in soms hilarische rollen. En naar het schijnt krijgen we de meest prachtige kostuums. Allemaal komen kijken dus op 1 september!

Zaterdag was het straatfeest in onze 'nieuwe' straat. Een handige manier om een hoop buren te leren kennen. En ook nog een leuke quiz van Lies, met allerlei vragen over Van Diemen, maar ook over de geschiedenis van de straat. Dus nu weet ik waar de melkwinkel, de bakker en de snackbar vroeger zaten.

Zondag mocht ik eerst de officiële 'opening' bijwonen van Abstede als beschermd stadsgezicht. Het was enorm druk bij De Gladiool. Terecht, want zo'n mooie plek verdient alle aandacht. Met name ook voor de groene plekken, zo vertelde B. van Zanten van afdeling Erfgoed. Er is ook een mooie folder gemaakt over heden en verleden van Abstede.

Zondagmiddag de traditionele Big Jump bij de Munt, die voor de vijfde keer door GroenLinks Utrecht werd georganiseerd. Net als in een groot aantal andere Europese steden namen we een sprong om aandacht te vragen voor schoon oppervlaktewater. Bij de Muntbrug wordt veel gezwommen en als je dan hoort dat bij de bouw van Cereol misschien (licht) vervuild water in het kanaal geloosd gaat worden, kan het ook in Utrecht geen kwaad blijvend aandacht te vragen voor de waterkwaliteit.

Door het mooie weer en de weinige avondvergaderingen - alleen op dinsdag een extra commissie - kon ik bovendien drie dagen achtereen op de fiets naar m'n werk. Dat was lang geleden, maar wel genieten!

En vandaag mocht ik helpen bij de medaille-uitreiking van de basketbalmeiden (U16) bij het EYOF. Tsjechië werd verdiend kampioen. Omdat medefinalist Frankrijk zich niet zomaar gewonnen gaf, werd het een spannende pot. En als toetje ook nog gekeken naar de jongensfinale: Servië-Kroatië. Servië was vanaf het begin sterker, maar Kroatië kwam een paar keer sterk terug. Mooi om al die enthousiaste en sportieve jongens en meiden te zien. Er zitten echt wereldtoppers bij. Celebrate Talent is daarom een goed gekozen leus voor de EYOF. En ik moet toch weer eens naar een wedstrijd van m'n oude cluppie De Cangeroes. Want basketbal blijft een geweldige sport, ook om te kijken!

Al met al een heerlijk weekje. Zo mag het reces van mij nog wel een tijdje duren!