dinsdag 18 augustus 2009

Fijn dat ik fiets!


Rond 17.10 vertrok ik van mijn werk. Net iets voorbij het station in Woerden stond een trein stil richting Utrecht. Een rood sein, zou je denken. Maar op een of andere manier had ik zo'n gevoel dat ie er al even stond. En nog even zou blijven staan. Thuis net op tijd voor het zes-uur-journaal. Tegen het eind van het journaal - net voor die verschrikkelijke uitvinding die 'zomercolumn' heet - zei de nieuwslezer: "Zojuist bereikt ons het bericht dat er geen treinverkeer mogelijk is naar en vanuit Utrecht", of woorden van gelijke strekking. Iets met een storing in de telecom waardoor de verkeersleiding de machinisten niet kon bereiken. In elk geval vond ik het ineens extra fijn dat ik ervoor gekozen had vandaag de fiets te nemen!

Placebovissen

Ik zal het maar gelijk toegeven: ik ben een speciesist. Dat wil zeggen: als ik de keuze heb om uit een brandend huis een mens te redden of een spin, ga ik voor de mens. Zonder me daar één seconde schuldig over te voelen. Sterker nog: als ik kan kiezen tussen een week lang een jeukende, branderige bult of het doodslaan van een daas voor ze me gestoken heeft, dan sla ik.

Toch gaan dieren en dierenwelzijn mij aan het hart. Het leed toebrengen aan dieren puur voor eigen genot of eigen gewin, stuit mij tegen de borst. Om die reden ben ik ook al vanaf mijn 11e vegetariër. En wilde ik bij de biologieles geen fruitvliegjes kweken om ze gelijk daarna weer dood te maken en te kijken wat voor een kleur ogen ze hadden (over zinloos geweld gesproken...).

De aanleiding dat ik dit alles schrijf, is de hengelaar die ik vanochtend zag. Daarbij bekruipt mij altijd een onbehaaglijk gevoel. Ik bedoel, ik kan me van alles voorstellen bij het langs de Leidsche Rijn zitten en urenlang naar het zachtjes kabbelende water staren. En ik kan me zelfs nog wel iets voorstellen bij de spanning van het beet hebben. Maar ik snap niet dat je alleen daarom een dier de pijn of op z'n minst de stress bezorgt van een haak door z'n bek en het spartelen aan een draad. Zeker niet als je 'm daarna ijskoud weer teruggooit.

Dus kwam ik op 't idee van placebovissen. Een soort onderwaterrobots die lustig in het aas bijten maar geen pijn of stress ervaren. Maar ja, hoe vergaat het dan de reiger, die een stukje verderop staat te vissen? Nee, dom idee. En ook het heropvoeden van de vissen ('Nee, niet bijten! Er zit een haak in!') lijkt me tot mislukken gedoemd... Maar een foppende hengel dan? Die af en toe doet of ie beet heeft en waarmee je zelfs het spelletje van 'zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet' kunt spelen? Dat moet in dit Wii-tijdperk toch mogelijk zijn. En wie weet is het wel een gat in de markt! Zeker als je korting geeft bij de inlevering van een reguliere sportvishengel...

donderdag 13 augustus 2009

Fietsfilosofie (3)

Als je niet goed uitgeslapen bent
heb je altijd wind tegen

dinsdag 11 augustus 2009

Haarspeldbocht


Sinds enige tijd heeft Utrecht een heuse haarspeldbocht. In het fietspad langs de Martin-Luther-Kingbrug, aan de Meernse kant. Dit fietspad is namelijk verlegd: waar het eerst rechtdoor liep, gaat het nu scherp de bocht om naar beneden.

Tot nu toe vond ik dit niet handig. De bocht is zo scherp en tegelijk zo krap dat je zelfs omhoogfietsend moet uitkijken niet uit de bocht te vliegen (en weg is je snelheid). Naar beneden is het al helemaal een kunst om de omhoog zwoegende tegenliggers niet te raken. En dan kun je helemaal benedenaan nog een keer vol in de rem, want daar komt het fietspad dan dwars op de weg uit. Niet handig dus allemaal. En ja, ook wel een beetje irritant.

Na vanmorgen vind ik het bovendien gevaarlijk. Misschien niet levensgevaarlijk, maar wel schaafwond- en botbreukgevaarlijk. Vanmorgen had 't namelijk geregend en regen maakt asfalt glad. En zelfs als je niet voluit de brug afsuist (er kan tenslotte een tegenligger komen en je houdt er al rekening mee dat het asfalt nat is), is er brugaf geen houden aan. Smak! Plat op het harde, natte asfalt. Gelukkig niemand achter me die over me heen kan rijden of vallen. En na het terugbuigen van m'n spatbord kan ik - met iets minder vel op knie en elleboog - m'n tocht voortzetten.

Toch blijft het me onderweg bezighouden. Kan dit nou niet anders? Straks wordt het herfst en regent het regelmatig. Dan wordt het pas echt link. Verleggen dus, dat fietspad! Of anders op z'n minst een mannetje erbij dat gevallen fietsers van het asfalt kan rapen en een glaasje water kan aanbieden tegen de schrik. En als het echt misgaat een ambulance kan bellen. Een sleutelbeen is zo gebroken, tenslotte. Ik zal eens informeren bij de gemeente...

Bijkomend voordeel van deze valpartij is wel dat ik nu eindelijk de antiseptische vloeistof eens heb gebruikt die sinds de dreiging van de Mexicaanse griep bij ons op kantoor in het toilet hangt. Als middel tegen griep was ik er wat sceptisch over: het doodt tenslotte bacteriën en geen virussen. Maar ter ontsmetting van schaafwonden leek het me wel bruikbaar ;-)

woensdag 5 augustus 2009

Fietsfilosofie (2)

Drie keer linksaf is beter dan één keer rechstaf:
Zo kom je nog eens ergens!

Eén keer linksaf is beter dan drie keer rechtsaf:
Je bent in elk geval eerder thuis...

Adembenemend

Langs het spoor tussen Woerden en Harmelen werd ik twee keer knetterend ingehaald door een brommer. Letterlijk adembenemend! Vooral met veel warmte en weinig wind, daarin blijven die onvolledig verbrande uitlaatgassen zo lekker hangen.

Het waren zo op het oog toch gezonde Utrechtse jongens. Van die knullen waarbij je denkt: ga toch fietsen!

Mijn ietwat anarchistische inslag verzet zich tegen simpelweg verbieden. Het mooiste zou natuurlijk zijn als deze jongens door informatie en overtuigingskracht uit eigener beweging hun stinkende monster zouden laten staan. Omdat dit beter is voor milieu en medemens en waarschijnlijk ook voor henzelf. Maar voor dat gebeurt, is er heel wat fijnstof door de lucht gegaan en is mijn lichte keelpijn beslist uitgegroeid tot een chronische angina.

Toch maar een samengaan van ontmoedigende en stimulerende maatregelen dan. Bijvoorbeeld een fikse uitlaattax in combinatie met fiets- of desnoods elektrische 'brommer' subsidie. Hoewel, hard brommen zal ie dan niet meer, hooguit zachtjes snorren. Wel zo rustig: Fahrräder stinken nicht, sind leise...

dinsdag 4 augustus 2009

Fietsfilosofie

Het fijne van fietsen is dat je gedachten afdwalen. Vanmorgen dwaalden de mijne naar een sterke vrouw die ik deze zomer heb ontmoet. Zelf van Nederlandse komaf en getrouwd met een Marrokaanse man. Beiden moslim, dus verbonden in geloof en liefde, maar verschillend in hun achtergrond en opvattingen. Bijvoorbeeld als het gaat om de positie van de vrouw of de opvoeding van de kinderen.

Zij vertelde dat zij heel bewust kiest waar ze voor strijdt. Want je kunt niet voor alles vechten, dat houdt een huwelijk niet vol. En dat vond ze toch te waardevol om op te geven. Maar wáár ze voor knokt, daar gáát ze ook voor. Bijvoorbeeld dat haar dochter van 17 deze zomer voor 't eerst alleen naar een kamp mocht. Ze vertelde dat zo'n overwinning het steeds weer de moeite waard maakt. Maar dat het wel moeilijk is, omdat zij eigenlijk meer zou willen. Terwijl haar man vanuit zijn eigen perspectief vindt dat hij zijn vrouw en dochter al heel veel vrijheid geeft.

Opeens moest ik aan de Utrechtse politiek denken. Dat een coalitie eigenlijk net zoiets is als zo'n huwelijk. Je deelt een bepaalde verbondenheid; wilt samen iets bereiken. Maar dat doe je vanuit verschillende opvattingen en een ander referentiekader. Ook hier geldt dat je heel bewust moet kiezen waar je voor knokt en wat je laat. Je kunt immers niet overál je zin in willen krijgen, dan houdt zo'n coalitie geen stand. Maar de dingen die je kiest, daar gá je dan ook voor. En de successen die je behaalt, vier je.

Zo'n verbintenis met andere partijen aangaan, en zeker deze ook volhouden, vereist moed, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Als één van de drie wegvalt, wordt het heel lastig.

Maar in de politiek, in een fractie van GroenLinks, heb je in elk geval elkaar om de moed erin te houden. De vrouw waar dit stukje mee begon, heeft geen medestrijders. De vergelijking gaat natuurlijk niet helemaal op. Maar toch: aan haar kracht en optimisme kunnen wij een voorbeeld nemen. Mits de huwelijkse voorwaarden goed zijn natuurlijk ;-)

Toch een blog

Ik ben niet zo'n internetter. Wel als ik iets wil weten of op de hoogte wil blijven van het laatste nieuws, of op zoek ben naar bijvoorbeeld een liedtekst of partituur. Maar verder niet vaak voor de lol. Niet omdat ik er echt een hekel aan heb, maar gewoon omdat ik liever fiets, vogels kijk of in m'n volkstuin ben.

Toch zet ik af en toe een voorzichtige stap. Zo experimenteer ik op m'n werk vrolijk mee met web 2.0. Interactieve discussies met (kader)leden en collega's. Als ik er een keertje aan denk tenminste... En ik heb ook al eens een gastblog gepubliceerd op de blog van m'n zus . Toen kreeg ik al de vraag of ik niet een eigen weblog moest starten. Nou nee, dacht ik...

Maar ja, dan stel je je bij GroenLinks Utrecht kandidaat voor de raad. En dan moet je je profileren. En daarbij hoort tegenwoordig minstens een blog. Dus OK, ik zal het eens proberen. Schrijven vind ik leuk, nu nog kijken of ik het volhoud om er ook regelmatig voor achter de pc te kruipen. Want zo'n blog schept wel verwachtingen, heb ik gemerkt.

De titel is niet erg origineel. Maar hij moet er mee door tot ik iets beters verzin. Bovendien: ik denk veel en graag en ik koester de vrijheid. Dus zo heel slecht is die titel nu ook weer niet...