vrijdag 26 februari 2010

Duurzaam bouwen

Volgens economen gaat het niet goed met de gebiedsontwikkeling. Het aantal en de grootte van bouwprojecten nemen in rap tempo af. De Utrechtse wethouder Harrie Bosch schat in het Financieel Dagblad dat er in onze stad de komende twee tot drie jaar eenderde minder gebouwd wordt dan "we gewend zijn". De wethouders van een aantal grote steden noemen de situatie "zeer ernstig".
Maar is het wel allemaal wanhoop en ellende? Ik ben geneigd te zeggen van niet. Tegelijkertijd wordt in de media namelijk een andere ontwikkeling gesignaleerd: gemeenten en woningcorporaties kiezen door de crisis vaker voor renovatie in plaats van voor sloop en nieuwbouw. Doordat er zuiniger aan gedaan moet worden, denken zowel gemeenten als woningcorporaties meer na over wat er nodig en mogelijk is. Ook de Bond van Nederlandse Architecten verwacht (in Trouw) dat renovatie, hergebruik en duurzaamheid de komende jaren een prominentere rol gaan spelen. En dat noem ik pure winst.
De vakkrant Cobouw concludeert deze week dat met de trend om duurdere koopwoningen te bouwen in oude stadswijken, door de crisis "definitief gebroken" is. Volgens Anouk Schuitemaker van het Kenniscentrum voor Stedelijke Vernieuwing KEI zijn er simpelweg niet genoeg mensen met hoge inkomens geïnteresseerd in wonen in een oude wijk. De dure huizen blijven leeg en onverkoopbaar. Terwijl met renovatie mensen terug kunnen naar hun oude wijk en dan "trek je dus inkomensgroepen die passen bij de wijk". Een trend die al langer gaande is, maar nu pas echt goed zichtbaar wordt. Nu maar hopen dat ook PvdA en CDA in Utrecht dit eindelijk eens gaan zien!

vrijdag 19 februari 2010

2030 begint nu!

Deze raadsperiode hebben alle partijen in Utrecht zich geschaard achter de ambitie 'Utrecht in 2030 CO2-neutraal'. Afgelopen dinsdag bij het debat over duurzaamheid, georganiseerd door het Milieucentrum Utrecht, hadden inderdaad alle partijen de mond vol over vergroening van de stad, duurzaamheid en alternatieve energie. Maar als je de programma's naast elkaar legt en kijkt hoeveel partijen écht bereid zijn te investeren in duurzaamheid, valt het bij de meeste vies tegen. Zo probeerde het CDA tijdens het debat heftig te werken aan zijn groene imago, maar komt het in het programma op het gebied van energie niet verder dan energiezuinige verlichting en 's nachts het licht in overheidsgebouwen uit doen. Toch tamelijk povertjes.
Niettemin leek het dinsdag net alsof alle partijen het met elkaar eens zijn: Utrecht moet schoner en groener en moet zuiniger zijn met energie. Gelukkig kwam aan het eind van het debat het thema luchtkwaliteit aan de orde, zodat er toch nog wel de nodige verschillen bleken te zijn. CDA, PvdA, VVD en CU houden vast aan het actieplan luchtkwaliteit waarin de vieze lucht 'beter' over de stad wordt verdeeld, zodat we (meer) binnen de normen blijven. Een echte oplossing is dat natuurlijk niet. Sterker nog: door aanleg van extra asfalt komen er meer auto's en meer vieze lucht.
De meest partijen willen maar blijven proberen automobilisten te 'verleiden' tot het kiezen van een milieuvriendelijker alternatief door bijvoorbeeld gratis OV (PVE; lijkt inderdaad eenvoudige oplossing, maar uit onderzoek blijkt dat dit vooral fietsers de bus in trekt en automoblisten niet of nauwelijks). Een geëmotioneerde meneer van het Platform Schone Lucht miste duidelijk het gevoel van urgentie bij de meeste politici: er gaat in Utrecht gemiddeld elke dag iemand dood door luchtvervuiling. De tijd van 'verleiden' is echt voorbij!
Onze lijsttrekker, Marry Mos, was dit natuurlijk roerend met hem eens. Ik ook. Niet alleen bij het onderwerp luchtkwaliteit, maar in het hele debat miste ik bij veel partijen het besef van urgentie. Als we willen zorgen dat Utrecht in 2030 inderdaad energieneutraal is, moeten we nu drastische maatregelen te nemen. Om met Marry te spreken: "Utrecht staat op een keerpunt". Leg zelf de programma's maar naast elkaar als het gaat om duurzaamheid, verkeer en vervoer en energiebeleid. Dan zul je zien dat er maar één partij is die bereid is alles in het werk te stellen om de ambitie "Utrecht klimaatneutraal in 2030" daadwerkelijk waar te maken. Stem dus GroenLinks op 3 maart, want 2030 begint nu!

maandag 15 februari 2010

Voorjaar in de lucht!

Toegegeven, zaterdag op de Stadhuisbrug was het akelig koud (maar hartverwarmend druk met GroenLinkse flyeraars). En vanmiddag toen ik vanuit mijn warme kantoor de koude witte wereld in Woerden binnenstapte, dacht ik heel even dat ik me had vergist. Maar rond het middaguur in Waddinxveen zat er onmiskenbaar voorjaar in de lucht.
De zon brak even door en straalde meteen warmte uit. Uit elke boom, struik en dakgoot klonk het gefluit en geroep van vogels van divers pluimage op zoek naar een nestelmaatje. En net als gisteren in Utrecht vlogen er vlak voor m'n neus kramsvogels op.
Of dat laatste een teken is van voorjaar weet ik niet. Maar voor twijfel is geen ruimte meer nu ik op het Duitse journaal de weervrouw hoorde vertellen dat de gaten in het wolkendek morgen groter worden en de zon definitief gaat doorbreken.
Het kan natuurlijk zijn dat ik ben beïnvloed door de campagne en de zin in nieuw fris groen die daar zo duidelijk uit spreekt. Ik sta te popelen om te gaan spitten en zaaien in m'n volkstuin en kijk al uit naar de eerste piekjes (Fries voor eendekuiken) in de sloten. Voor die tuin zijn maatjes natuurlijk ook welkom. Maar dan moet wel eerst de vorst uit de grond. Dus laat die zon en grotere wolkengaten maar komen!

dinsdag 9 februari 2010

IJsvrij voor de vrijheid

Eigenlijk wilde ik vanavond gaan schaatsen. Ik heb namelijk nog een zwik extra knipjes omdat ik door griep en natuurijs wat lessen heb gemist. Maar ik bedacht dat ik deze week nog moest collecteren voor Amnesty. Dus gaf ik mezelf ijsvrij voor de vrijheid. Hoewel, toen ik na ruim twee uur thuis kwam, was mijn neus toch bijna veranderd in een ijspegel en voelden mijn voeten als ijsklompen.
De eerste serie huizen waar ik aanbelde leverde bovendien niet veel op: of niemand thuis, of geen warm hart voor Amnesty. Gelukkig liet ik de moed niet zakken, want daarna ging het beter. Het viel me wel op dat de wijkbewoners van Turkse, Marrokaanse of Spaanse komaf aanzienlijk vaker geld gaven dan hun Nederlandse medebewoners. Gelukkig was er op het eind van mijn ronde een aantal mensen die dat weer een beetje in evenwicht brachten. Misschien omdat ik er inmiddels verkleumd en zielig uitzag, maar dat geeft niet: alles voor het goede doel!
Morgen nog een uurtje en dan heb ik m'n straten gedaan. En met de warme chocomel thuis op de bank is het toch heel behaaglijk en uiteindelijk heel bevredigend!