Tijdwinst

De verhoging van de maximumsnelheid van 80 naar 100 km per uur op de A13 langs de Rotterdamse wijk Overschie, vermindert de gemiddelde levensverwachting van omwonenden met twintig dagen. Dat concludeert de Dienst Centraal Milieubeheer Rijnmond (DMCR) na uitvoerige metingen.

In plaats van geschokt, reageren veel mensen laconiek. In de trant van: wat maken twintig dagen nou uit op een heel mensenleven?
Die reactie verbaast mij. Verhoging van de maximumsnelheid levert op dit traject 27 seconden tijdwinst op. De twintig dagen die omwonenden inleveren, zijn 1.728.000 seconden per persoon. Dat is 64.000 keer 27 seconden. Om de tijd die je van een ander afpikt terug te winnen, moet je dus 64.000 keer over dit traject rijden. Dat is 87 jaar lang dag in dag uit (inclusief het weekend) twee keer per dag (heen en terug). Dan lijken de verhoudingen mij toch een beetje zoek. En dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van leven...

Dubbele moraal

Als het gaat om vrijwilligerswerk naast je uitkering, heeft de overheid een dubbele moraal. De Centrale Raad voor Beroep heeft op 19 juni uitgesproken dat iemand die naast haar WW-uitkering als vrijwilliger aan de slag wilde bij het Bureau Sociaal Raadslieden, voor die uren op haar uitkering mocht worden gekort. De motivatie: in het maatschappelijk verkeer mag voor dit werk normaal gesproken een beloning worden verwacht. Dus ook als iemand geen beloning krijgt, leidt dit tot verlies van werknemerschap en dus van de uitkering over het aantal (vrijwillig) gewerkte uren.
Dit zou natuurlijk een statement kunnen zijn tegen verdringing van betaald werk door onbetaald werk. De Centrale Raad zegt immers in feite dat het werk eigenlijk betaald zou moeten worden. En dat is natuurlijk in zekere zin mooi.
Minder mooi wordt het als je ziet wat er gebeurt met mensen in de bijstand. Zij moeten tegenwoordig in het kader van de 'wederkerigheid' een 'tegenprestatie' leveren voor hun uitkering. Wat in de praktijk veelal betekent: verplicht vrijwilligerswerk doen. En vaak is dit werk waarvoor 'in het maatschappelijk verkeer' normaal gesproken een beloning mag worden verwacht. Het meest duidelijke voorbeeld is natuurlijk dat van de Haagse straatveger Harry, die eerst betaald werkte als straatveger en na zijn ontslag vanuit de bijstand
precies hetzelfde werk mocht gaan doen, maar dan als verplicht vrijwilligerswerk. Maar ook in Utrecht werken mensen als 'tegenprestatie' in de zorg of als schoonmaker van straten en parken.
Het zou dus kunnen gebeuren dat je na je ontslag in de WW komt en aan de slag wilt als vrijwilliger. Je wilt tenslotte toch wat doen en bovendien staat vrijwilligerswerk naast je uitkering goed op je cv. Het UWV vertelt je echter dat je dan wel op je uitkering wordt gekort en dus zie je er maar vanaf. Vervolgens kom je na anderhalf jaar in de bijstand. Daar moet je dan alsnog dat vrijwilligerswerk gaan doen. Als je dat niet wilt of niet kunt - bijvoorbeeld omdat je al anderhalf jaar uit het arbeidsritme bent - word je gekort op je uitkering. Dat is voor een normaal mens toch niet te begrijpen?!
Het kan natuurlijk ook zijn dat het principe 'het hoort betaald te worden en is dus gewoon werk' alleen wordt toegepast op werk waarvoor je een relatief hoge opleiding hebt. Dus dat je niet vrijwillig als sociaal raadsvrouw aan de slag mag, maar wel als straatveger. Dat zou nog veel triester zijn...
Wat mij betreft zou moeten gelden: geen verplicht vrijwilligerswerk, tenzij dit heel duidelijk een functie heeft in iemands re-integratie. Dus zijn of haar kansen op betaald werk groter maakt. En dan altijd nog alleen voor een beperkte periode. Echt (dus vrijwillig) vrijwilligerswerk is natuurlijk altijd mooi en moet worden aangemoedigd. Of iemand nu in de WW zit of in de bijstand, of helemaal geen uitkering heeft. En dat bepaalde organisaties, zoal scholen, geen geld hebben om al het werk betaald te laten doen, dat is vaak ook een gevolg van overheidsbeleid...

Lekker weekje reces

Vrijdag 12 juli begon het reces van de Utrechtse gemeenteraad. Maar dat is zeker geen reden om je als raadslid te vervelen. Het begon vrijdagavond al goed met een repetitie van het stadhuistoneel. Weer een mooi script, enthousiaste raadsleden en wethouders in soms hilarische rollen. En naar het schijnt krijgen we de meest prachtige kostuums. Allemaal komen kijken dus op 1 september!

Zaterdag was het straatfeest in onze 'nieuwe' straat. Een handige manier om een hoop buren te leren kennen. En ook nog een leuke quiz van Lies, met allerlei vragen over Van Diemen, maar ook over de geschiedenis van de straat. Dus nu weet ik waar de melkwinkel, de bakker en de snackbar vroeger zaten.

Zondag mocht ik eerst de officiële 'opening' bijwonen van Abstede als beschermd stadsgezicht. Het was enorm druk bij De Gladiool. Terecht, want zo'n mooie plek verdient alle aandacht. Met name ook voor de groene plekken, zo vertelde B. van Zanten van afdeling Erfgoed. Er is ook een mooie folder gemaakt over heden en verleden van Abstede.

Zondagmiddag de traditionele Big Jump bij de Munt, die voor de vijfde keer door GroenLinks Utrecht werd georganiseerd. Net als in een groot aantal andere Europese steden namen we een sprong om aandacht te vragen voor schoon oppervlaktewater. Bij de Muntbrug wordt veel gezwommen en als je dan hoort dat bij de bouw van Cereol misschien (licht) vervuild water in het kanaal geloosd gaat worden, kan het ook in Utrecht geen kwaad blijvend aandacht te vragen voor de waterkwaliteit.

Door het mooie weer en de weinige avondvergaderingen - alleen op dinsdag een extra commissie - kon ik bovendien drie dagen achtereen op de fiets naar m'n werk. Dat was lang geleden, maar wel genieten!

En vandaag mocht ik helpen bij de medaille-uitreiking van de basketbalmeiden (U16) bij het EYOF. Tsjechië werd verdiend kampioen. Omdat medefinalist Frankrijk zich niet zomaar gewonnen gaf, werd het een spannende pot. En als toetje ook nog gekeken naar de jongensfinale: Servië-Kroatië. Servië was vanaf het begin sterker, maar Kroatië kwam een paar keer sterk terug. Mooi om al die enthousiaste en sportieve jongens en meiden te zien. Er zitten echt wereldtoppers bij. Celebrate Talent is daarom een goed gekozen leus voor de EYOF. En ik moet toch weer eens naar een wedstrijd van m'n oude cluppie De Cangeroes. Want basketbal blijft een geweldige sport, ook om te kijken!

Al met al een heerlijk weekje. Zo mag het reces van mij nog wel een tijdje duren!

Waarom wil ik lijsttrekker wordenvan GroenLinks?

Utrecht is een fantastische plaats om te wonen.

Een plek die bruist van de creativiteit en culturele activiteiten.

Waar mensen zich kunnen ontwikkelen en ontplooien.

Een plaats waar niet alleen ruimte is voor straten en stenen, maar ook voor water en groen.

Dankzij GroenLinks is Utrecht ook een plek waar fietsers en voetgangers steeds meer ruimte krijgen.

Waar de auto zich moet aanpassen aan de stad, in plaats van andersom.

Waar schone energie in opmars is en waar steeds meer huizen geïsoleerd worden.

Waar mensen zonder papieren niet zonder pardon op straat worden gezet.

Waar mensen die in de verdrukking komen, een steuntje in de rug krijgen.

Waar je hulp kunt vragen, zonder het heft helemaal uit handen te geven.

Waar ideeën en initiatieven voor groen in eigen straat of buurt volop kunnen bloeien.

Een plek om je thuis te voelen.

Om Utrecht die plek te laten blijven, is een sterke GroenLinks-fractie nodig.

En GroenLinks heeft volop plannen om de stad nog mooier te maken en de mensen sterker.

Die plannen willen we verwezenlijken

Daarvoor is een zo groot mogelijke fractie nodig, met diversiteit in mensen, ideeën en achtergronden.

Daar past een lijsttrekker bij met ambitie en doorzettingsvermogen.

Die mensen aanspreekt en verbindt.

Die durft te dromen maar tegelijkertijd de realiteit niet uit het oog verliest.

Die vertrouwen wekt en beloften waar maakt.

Die thuis is in een veelheid aan onderwerpen.

Die geworteld is in de milieubeweging, de dierenrechtenbeweging, de alternatieve consumentenbeweging, de vrouwenbeweging en de vakbeweging.

Die groen is én links.

Dáárom wil ik lijsttrekker worden van GroenLinks

Spierballen en slachtoffers

Utrecht laat voor de tweede keer achter elkaar zijn spierballen zien op het Zandpad. Vanaf morgen worden opnieuw twee hoerenboten gesloten, omdat de eigenaren worden verdacht van onvoldoende toezicht tot aan betrokkenheid bij mensenhandel. De boodschap is helder: gedwongen prostitutie en mensenhandel worden in Utrecht niet geaccepteerd. Alleen al het vermoeden van betrokkenheid, is genoeg om verregaande maatregelen te nemen.

De boodschap dat mensenhandel niet wordt getolereerd, wordt door de hele Utrechtse politiek gedeeld.  Elke vrouw die tegen haar wil seks heeft (verkrachting), is er één te veel. En het is helemaal stuitend als anderen - in het geval van gedwongen prostitutie de pooiers en mensenhandelaren - daar dik geld mee verdienen.

De vraag is of het sluiten van boten op het Zandpad effectief is om juist dit probleem aan te pakken. Vrouwen die op de betreffende boten gedwongen aan het werk waren, zullen onmiddellijk onder de oppervlakte verdwijnen. Daardoor zijn zij helemaal niet meer vindbaar voor politie en hulpverlening. Daar zullen brieven in 9 talen met informatie over uitstapprogramma's en hulpverlening, niets aan veranderen. De omstandigheden waaronder de vrouwen werken, zullen er 'ondergronds' bovendien niet beter op worden. En áls al een van deze vrouwen aanklopt bij de hulpverlening, zal zij merken dat juist de opvang kampt met gebrek aan plekken.

De vrouwen, die min of meer uit eigen keuze als prostitué op de straks gesloten boten aan het werk waren, kunnen ook geen kant op. Zij kunnen zich eventueel melden bij een uitstapprogramma, maar zicht op ander werk is er niet. Terwijl juist financiële motieven voor hen vaak een belangrijke rol spelen. En als zij in het vak willen blijven, zijn er in Utrecht onvoldoende legale werkplekken om de nu gesloten ramen te compenseren. Dit betekent dat zij moeten uitwijken naar andere steden - waar overigens ook een gebrek aan legale ramen is - of gedwongen zijn in het 'onvergunde' (lees: illegale) circuit aan het werk te gaan.

Utrecht zegt de boten te sluiten om de mensenhandelaren aan te pakken en de vrouwen te beschermen. En juist daarin schiet de maatregel zijn doel voorbij. Vervolging van de mensenhandelaren komt er geen stap mee dichterbij. In tegendeel: het zal alleen maar moeilijker worden om informatie en bewijsmateriaal te verzamelen als hun praktijken verschuiven naar het onzichtbare circuit. En de vrouwen worden niet beschermd, maar voelen zich juist in hun belangen geschaad. Dat blijkt ook uit de door 120 prostitués getekende petitie die de vrouwen later vandaag aan burgemeester Wolfsen zullen aanbieden.

De grote vraag blijft natuurlijk altijd: wat dan wel? Want als je weet dat ook in Utrecht vrouwen gedwongen in de prostitutie werken, is niets doen geen optie. 

Zoals bij bijna al het opsporingswerk, geldt in elk geval: lang, intensief en vasthoudend rechercheren. En verder vooral uitgaan van de vrouwen zelf. Dus doorgaan met gesprekken, huiskamerproject (hap), hulpaanbod, uitstapprojecten en zorgen dat er voor vrouwen die uit willen stappen, voldoende opvangplekken zijn. En dat slachtoffers hulp krijgen bij het doen van aangifte en/of het op de rit krijgen van hun leven, zonder dreiging dat ze het land uit moeten wegens illegaliteit. Verder zou het mooi zijn als er een prostitutiesector ontstaat waar pooiers en mensenhandelaren geen vinger in de pap hebben. Dat hoeft geen gemeentelijk bordeel te zijn, zoals in de media al is geopperd. Je kunt bijvoorbeeld ook kijken of vrouwen via een vereniging van zzp-ers zelf boten kunnen exploiteren. Kortom: ga praten met de vrouwen zelf, kijk welke mogelijkheden zij zien en probeer hen te ondersteunen om die dichterbij te brengen.