Lombok in de sneeuw

Als de sneeuw weer gaat vallen, kom dan mee, met z'n allen,

dan gaan we naar bui-ten even eruit, samen in het winterwonderland....

Dat zing ik al weken. En vandaag was 't opeens écht zover. Winterwonderland in Lombok:

Gelukkig

Vanochtend stapte ik de deur uit midden in een witte wereld. De sneeuw in de straat nog bijna ongerept. Eén bandenspoor vanaf een donkere rechthoek waar eerder een auto had gestaan. Een paar voetstappen en kattenpootjes. En de trein reed gewoon op tijd!
Toen ik halverwege de ochtend op kantoor uit mijn raam keek, zaten er vijf staartmeesjes in de boom. Met hun gewapper en geflapper stoven ze sneeuw van zwaar beladen takken. Kijk, daar word ik nu intens gelukkig van.
En dat geluk bleef bij me. Toen ik met zware wereldbosatlas (eindejaarsgeschenk van bestuur waar ik voor m'n werk in zit) op het station aankwam, bleek er naar Utrecht niets te rijden. Maar toen ik terug op kantoor kwam om te kijken of er nog iemand met de auto naar Utrecht ging, liep ik tegen Bert aan die net weg ging. Hij werd opgehaald door zijn partner en ja, ik kon meerijden.
Terug in Utrecht dwarrelden kriebelende vlokken naar neus en nek. De straat was nog steeds wit en de wereld nog steeds mooi. Eens kijken wat morgen brengt!

Veranderen

Over het algemeen onthou ik liedteksten snel en goed, zeker van Nederlandstalige liedjes. Maar met name bij teksten die ik als kind heb opgeslagen, blijkt er nog wel eens een woordje anders te zijn dan ik het toen altijd heb verstaan.
Zo zaten we afgelopen zondag na een optreden van kerstkoor Nina Bobo gezellig soep en brood te eten in café Derat. Na het eten kroop dirigente Annette de Haas achter de piano en brachten we allereerst nog wat van het eigen kerstrepetoire ten gehore. Daarna zette Annette Ramses Shaffy in: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en.... bewonder, zong iedereen luidkeels. '... en verander!', zong ik uit volle borst.
Tja, kennelijk was ik als kind al meer van het veranderen dan van het bewonderen. En ik vind 't ook logischer, want later komt er nog achteraan 'niet zonder ons'. En bij 'veranderen' is het veel belangrijker om mensen in dat proces mee te nemen dan bij 'bewonderen'. Vind ik.
Eigenwijs als ik ben, blijf ik dus lekker 'en verander' zingen. Ook al levert het dan af en toe wat verbaasde blikken op.

Referenda

D66 was tot nu toe altijd een warm pleitbezorger van referenda. Het burgemeestersreferendum was als ik het me goed herinner zelfs een van de 'kroonjuwelen' van die partij ten tijde van paars.

Des te opmerkelijker dat de partij nu op allerlei niveaus ineens tegenstander van referenda blijkt te zijn. Zo lanceert de partij landelijk het idee voor afschaffen van de provincies en herindeling in vier 'landsdelen'. Op de vraag of de burgers zich hierover ook uit mogen spreken, reageert de partij afwijzend. Reden daarvoor lijkt te zijn dat de burgers wel eens tegen dit D66 idee zouden kunnen zijn (en we kunnen als overheid nu eenmaal niet wachten tot de burgers zelf eindelijk ook door hebben wat goed voor hen is, zoiets). In Utrecht verklaarde D66 zich in eerste instantie tegenstander van een referendum over het Actieplan Luchtkwaliteit (ALU), omdat het al in Den Haag ligt en bovendien de kiezers zich bij de gemeenteraadsverkiezingen straks kunnen uitspreken. In de raad stemde D66 uiteindelijk voor (beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald).

Het argument dat de komende verkiezingen 'één groot referendum' zijn, wordt ook landelijk aangevoerd. Het neigt toch een beetje naar 'één keer stemmen en dan vier jaar lang je bek houden'. Want in de tussentijd weten de dames en heren politici wel wat goed voor je is? Dat klinkt tamelijk regentesk. En D66 is toch juist ontstaan als reactie tegen die regentencultuur?

Zelf was ik tot nu toe niet enthousiast over referenda. Niet zozeer vanuit principe, maar omdat er meestal niet echt wat te kiezen valt (zoals bij het Utrechtse burgemeesters referendum). Of omdat als er wél wat te kiezen valt, op voorhand eigenlijk al duidelijk is dat de bestuurders toch gewoon doen waar ze zelf zin in hebben (zoals bij het referendum over het stationsgebied). Of omdat je het risico loopt dat een meerderheid beslist zonder 'eerbiediging van de minderheid' (maar dat gebeurt in de politiek ook steeds meer).

Maar als het instrument bestaat en burgers komen zelf met een initiatief dat verder aan alle criteria voldoet, dan is het tamelijk aanmatigend als de politiek besluit dat er geen referendum komt omdat het onderwerp te ingewikkeld is. Of omdat we over een paar maanden toch al verkiezingen hebben waarin de burgers zich kunnen uitspreken. Vooral dit laatste is kul. Want bij verkiezingen gaat het over veel meer onderwerpen. En dat maakt het ingewikkelder dan een referendum. Dus als burgers wel slim genoeg zijn voor verkiezingen, moeten ze zeker in een referendum over (bv) het ALU een bewuste keuze kunnen maken. Dus ben ik voor dit referendum, mits de politiek écht bereidheid is om de uitslag daarvan respecteren. En daar zit volgens mij het échte probleem...

Crisis en herstel

De crisis- en herstelwet treedt niet op 1 januari 2010 in werking omdat 't kabinet 'm te laat heeft ingediend bij de Eerste Kamer. Áls de senaat akkoord gaat, wordt het op z'n vroegst 1 maart. En dan is de crisis volgens de verwachting zo ongeveer voorbij.

FNV Bouw, mijn werkgever, is voorstander van de wet. Logisch vanuit het perspectief van de werknemers (onze leden): de opdrachten in de bouw lopen terug en/of komen moeizaam op gang, de werkloosheid stijgt, leerlingen zijn bijna niet meer te plaatsen bij bedrijven kortom: "de spade moet de grond in!"

Zelf ben ik niet zo'n fan van de wet. Ik denk namelijk dat de crisis als smoes gebruikt wordt om 'lastige inspraak' aan de kant te schuiven. Ik vrees bovendien dat een aantal partijen al op voorhand heeft bedacht dat uit de evaluatie van de wet straks zal blijken dat die goed werkt en dat dus vaker - liefst altijd - deze 'versnelde procedure' moet worden toegepast. Uiteindelijk zullen dan de inspraak van burgers en vooral natuur en milieu het onderspit delven.

En dat terwijl de wet niet gaat helpen. Zeker niet meer als ie in maart pas in werking treedt. De grootste vertraging bij het realiseren van bouwprojecten zit namelijk niet in de inspraakprocedure. Er zijn belangrijker oorzaken. Allereerst de trage besluitvorming van overheden over projecten, bestemmingsplannen en bouw- of sloopvergunningen. Ten tweede de calculerende houding van projectontwikkelaars, die liever het juiste moment afwachten met het gunstigste investeringsklimaat dan haast te maken en op te schieten. Daar komt op dit moment nog de terughoudendheid van banken bij in het verstrekken van leningen en hypotheken, wat in elk geval de woningbouw verder onder druk zet. En tenslotte zijn er nog de structurele ondercalculatie en de fouten in de bouw zelf. Bij veel projecten wordt 'optimistisch' begroot om investeerders mee te krijgen, vooral wanneer dit overheden zijn. En dan blijkt halverwege (of soms al voordat de eerste spade de grond in is) dat de kosten toch vele malen hoger gaan uitpakken. Daar moet dan weer over vergaderd worden door gemeenteraad of provinciale staten, moeten ambtenaren en rekenkamers rapporten schrijven en met verklaringen komen en ben je kortom wel weer een tijdje verder voor besloten is om toch maar door te gaan (omdat er al zoveel geïnvesteerd is). Dat kost veel meer tijd dan de inspraakprocedures. Het zelfde geldt voor meer technische fouten als verzakking, foute berekeningen (oeps, de gelede bussen kunnen de bocht niet halen), instortende constructies of andere 'faalkosten'.

Het aanpakken van deze oorzaken levert volgens mij stuk voor stuk meer tijdwinst op dat het aan de kant schuiven van de inspraakprocedures. Maar het is zo lekker makkelijk om de schuld op 'de milieulobby' te schuiven. En tegenwoordig houdt Nederland van simpele oplossingen.

Wel vreemd om te lezen dat het CDA overweegt verlenging van de deeltijd WW niet te steunen(een maatregel die op sommige plekken duidelijk wél helpt bij het overleven van de crisis) omdat woordvoerder Eddy van Hijum "zeker wil weten of dit instrument ook bij de huidige fase van de
crisis past.'' Ik hoop dat de Eerste Kamerleden van het CDA zich dit ook zullen afvragen op het moment dat het over de crisis- en herstelwet gaat. En bij invoering op (op z'n vroegst) 1 maart 2010 moet het antwoord op die vraag wel ondubbelzinnig "nee" luiden. Er is dus hoop...

Top tien

Ik ben een plekkie gestegen en nu dus top tien. En minimaal 10 plekken is het doel van de campagne. Dus dat wordt hard campagne voeren om te zorgen dat 't lukt. Binnenkort ben ik al actief als groene piet...

Zoals beloofd de eerste 12 van de Utrechtse lijst:
1. Marry Mos (was al bekend)
2. Patricia Wijntuin
3. Jan Ravensteijn
4. Jamila Hamid
5. Chiel Rottier
6. Peter van Corler
7. Pepijn Zwanenberg
8. Stephanie Bottse
9. Steven de Vries
10. Heleen de Boer
11. Hans Botman
12. Brechtje Paardenkoper

Excuses voor het geval ik iemand z'n naam verkeerd getypt heb, maar ik ben te moe om 't na te zoeken en vooral m'n rechterpols wil rust. Kruip er nu dus lekker in, want morgen weer een drukke dag vol vergaderingen en een presentatie over Deeltijd WW en over het anticyclisch opleidingsplan in de bouw...

Vanavond de ontknoping

Misschien gek om in deze spannende tijd zo weinig blogs te zien van mijn hand. Maar ik heb ook tijdelijk maar één hand om te gebruiken. En dan ook nog de linker, die normaal gesproken het minste hoeft te doen. Dus dan laat je 't wel om ellenlange teksten te typen.

Vanavond is de alv van GL Utrecht waar de definitieve lijst(volgorde) wordt vastgesteld. Ben heel benieuwd wat 't wordt. Natuurlijk moet je daar live bij zijn: 19.30 in Trianon aan de Oudegracht. Voor wie daar niet kan zijn, zal ik de uitslag vannacht (na een lange alv met afterborrel) voor de eerste 12 plekken op mijn blog zetten. En fans die niet komen: wél duimen hoor!

Groene ambitie

Vandaag bezig met de verwerking van de amendementen in het verkiezingsprogramma, waardoor ik het programma nog eens stevig aan het doorwerken ben. 't Blijft een mooi programma, dat bol staat van ambitie. Vooral van groene ambitie. Ik zou het geweldig vinden als we die ambitie de komende vier jaar kunnen waarmaken.

Gisteravond briefing gehad van kandidaten over de stemprocedure op de ALV van 25 november, waar definitief de volgorde op de lijst bepaald wordt. Er is al een ledenreferendum geweest (gebaseerd op een sterk sturend advies van de kandidatencommissie), waaruit een volgorde is gerold. Gisteravond ontstond op een gegeven moment de sfeer dat het bijna onethisch zou zijn om je voor een hogere plek te kandideren. De leden hebben immers (via het referendum) al gezegd wat ze willen...

Dit is maar ten dele waar. De leden hebben bij stemming in een referendum wel zicht op de individuele kandidaten, maar niet op de uitkomst van de stemming (hoe ziet de lijst als totaal er uiteindelijk uit). Op een ALV heb je dat wel. Mede daarom was ook in de oorspronkelijke procedure de mogelijkheid open gelaten om de uitslag van het referendum (als kandidatencommissie of als ALV) te kunnen corrigeren. Bijvoorbeeld als de 'totale samenstelling van het team' hier aanleiding toe geeft (waarbij het opgestelde profiel van de fractie als geheel een belangrijke rol moet spelen).

De kandidatencommissie heeft die behoefte niet gevoeld en legt derhalve de uitslag van het ledenreferendum als (zwaarwegend) advies voor aan de ALV. Persoonlijk heb ik die behoefte wel. Ik vind namelijk dat er voor al die mooie groene plannen in het programma, te weinig 'groene' mensen bij de direct verkiesbare kandidaten zitten (eerste 8-10 plekken). Eigenlijk alleen Steven (en inmiddels ook Marry, die het de afgelopen tijd op groen fantastisch heeft gedaan, maar naar mijn idee toch haar hart elders heeft liggen). Daarom neig ik er toch naar mijzelf te kandideren voor een hogere plek. Puur vanuit groene ambitie, niet zo zeer vanuit persoonlijke. Want als er een andere stevige groene kandidaat bij de eerste 8 (of eventueel 10) komt, heb ik daar beslist vrede mee!

Lieve Thomas,

Je ging zoals je kwam:
ontwapenend,
onbevangen,
onbesuisd
en een tikkeltje naïef.

De auto was sterker....


Timo mist je.
Wij ook.

Herfst

Afgelopen weekend het hele weekend mogen wandelen en zingen in de bossen van Austerlitz op het koorweekend van Sophies Voice. Veel nieuwe noten en veel padde(n)stoelen (blijft stom met die n ertussen...). Op de foto geweizwammetje en helmmycena. Zondagochtend was ik vroeg wakker. 's Nachts had het gevroren. Dat leverde mooie plaatjes op. Net als de gezamenlijke middagwandeling...

Magisch realisme

Het begon gisterochtend dus met die vogel. De rest van de dag op m'n werk verliep redelijk normaal. Maar tussen het kantoor van FNV Bouw en station Woerden liep ik ineens in een impressionistisch schilderij: rode herfstbladeren en gouden boomtoppen tegen een blauw-roze gespikkelde lucht (schapenwolkjes). In Utrecht aangekomen was de zon net onder. Tegen de bloedrode lucht zag ik een vleermuis fladderen. Ik heb drie keer met m'n ogen geknipperd, maar het was en bleef een vleermuis!

Magisch realisme, dacht ik. En dat leek me wel een mooie sfeer voor een avond waarop ons verkiezingsprogramma zou worden vastgesteld. Ik was dan ook blij met de bijval die we als commissie kregen voor het programma en met de goede aanvullingen in de (veelal door ons positief geadviseerde) amendementen die werden aangenomen. De sfeer was bovendien goed. En de motie om de preambule te schrappen, een optimistisch positief verhaal over het punt aan de einder waar we als GroenLinks naartoe willen, haalde het niet. Gelukkig, want ik denk dat je om in de realiteit te kunnen blijven knokken, in de toekomst moet blijven en durven dromen.

Helaas kwam ik op het einde van de avond in één klap weer terug in de harde werkelijkheid. De uitslag van het ledenreferendum over de kandidatenlijst werd bekend gemaakt (zie ook het blog van Jasper). Ik ben terecht gekomen op plek 11. Precies de plek die de kandidatencommissie mij - als je tussen de regels doorlas - had toebedacht. Honderd stemmen heb ik gekregen. Dat is een hele hoop en ik ben er ook best blij mee, maar stiekem had ik op een hogere plek gehoopt. Natuurlijk, het is nog niet voorbij: op 25 november wordt met stemming per plaats de lijst op de ALV definitief vastgeslted. Maar dat stelt mij voor een dilemma: ga ik op de ALV toch voor een hogere plek dan die plek 11? Tussen mij en plek 10 zitten 40 stemmen. En dat is best veel. Dus moet ik bewust proberen in te gaan tegen de mening van 22% van de leden (het percentage dat heeft gestemd in het referendum)? De ene helft van mij denkt: ben je belazerd, de leden hebben toch gesproken? De andere helft roept: ja, maar die leden hebben gekozen op grond van een erg sturend advies van de commissie, het waren bovendien lang niet álle leden (hoewel natuurlijk altijd nog meer dan op de ALV) en bovendien heeft de kiezer thuis achter de pc niet het zicht op hoe de lijst er echt uit komt te zien (wie zijn al gekozen en wie blijven er nog over). Normaal ben ik niet zo'n gespleten persoonlijkheid: ook dit is voor mij weer een nieuwe ervaring. Wat ik doe, weet ik nog niet. Dus als je tips hebt, zijn die van harte welkom...

Fluitje

Ik fluit altijd een speciaal 'fluitje' als ik mijn katten binnenroep (en meestal komen ze nog ook!). Vanmorgen op weg naar het station zat er een vogel in de boom. Die floot precies mijn fluitje. En niet één keer, maar meerdere keren achter elkaar (zoals ik ook altijd doe). Ik weet dat er vogels zijn die andere vogels immiteren. En ik weet ook dat vogels hun zang aanpassen aan de menselijke omgeving (dat ze in de stad bijvoorbeeld hoger zingen dan in het bos, zodat ze boven het verkeersgeruis uitkomen). Maar dat een vogel mijn fluitje nadoet...

Het zal waarschijnlijk toeval zijn. En misschien is mijn fluitje ook wel geïnspireerd door het geluid van een koolmees - nu ik er zo eens over nadenk - dus misschien fluit ik wel het fluitje van iemand anders. Maar voor de vogel in kwestie lijkt het me hoe dan ook geen goede zet. Want als een van mijn katten onverhoopt op zijn geluid komt afgerend (waarschijnlijk in de veronderstelling dat er wat te eten valt) kon het wel eens zo zijn dat de vogel het niet meer kan navertellen (en de kat in kwestie gelijk krijgt)...

Zeilen en zingen

De afgelopen vier dagen heb ik doorgebracht op het IJsselmeer als passagier op de Bruinvisch tijdens de Beurtveer. Passagier klinkt luier dan het is. Het is niet meer zo als vroeger dat je voor een gulden een plekje kon kopen in de kajuit, waar je dan op je gemak bier en brandewijn kon drinken. Je wordt geacht gewoon hard mee te werken. En omdat de race dag en nacht doorgaat, krijg je ook nog eens weinig slaap (vier uur op, vier uur af). Maar dat meedoen is nu juist het leuke en die slaap, die haal je later dan wel weer in!

Op het water merk je pas hoeveel kracht de wind heeft en hoeveel energie dit kan geven. Bij vlagen spoten we over het IJsselmeer. Helaas werkt de wind ook wel eens tegen: doordat de uitgang pal in de wind lag, kregen we het niet voor elkaar de haven van Hoorn trekkend of zeilend uit te komen (waarbij misschien ook meespeelde dat eenderde van onze bemanning onder de 17 was). Hierdoor zijn we slechts 18e geworden. Hopelijk hebben we nog een prijs in de wacht gesleept met onze prachtige 'totonpaal'...

Langs het IJsselmeer staan veel windmolens en er zijn er nog meer gepland. Dat zorgde voor de nodige discussie aan boord. De één vindt het horizonvervuiling, de ander vindt het juist wel een mooi gezicht. Ik beh0or tot die laatste groep: windmolens aan de horizon maken me altijd blij. Voor mij staan ze symbool voor een schonere, betere wereld. De nog geplande windmolens komen 50 meter van de dijk, dus ín het IJsselmeer. Ook dit veroorzaakte de nodige deining aan boord. De meningen liepen uiteen van 'hoe moeten we hier dan nog varen?!' tot 'we kunnen er makkelijk tussendoor'. Ik ken de precieze plannen niet, maar snap wel het dilemma. Want de weidsheid van het water is ook wel heel prachtig! Dus zeker niet het hele meer volbouwen en eerst al die loze ruimte op het land maar eens gebruiken om molens te plaatsen, lijkt mij.

Het laatste stuk door 't Soal was wederom wind tegen, dus dat werd jagen. Om de moed erin te houden, hieven wij de nodige liederen aan. Daarbij viel het me al op dat zingen en jagen wonderwel samengingen zonder buiten adem te raken. Toen ik de volgende middag om half zes bij het station stond, had ik een soortgelijke ervaring. Er reden geen treinen en de vervangende bus was net weg. Dat werd dus 55 minuten wachten. Om de tijd aangenaam door te brengen, ben ik wat liedjes gaan oefenen voor het concert van Furore aanstaande zondag in Blauwkapel (komt allen!). Tot mijn stomme verbazing zong ik zonder ademhalen met gemak een heel couplet van Brala bih kupusa achter elkaar door. Terwijl ik normaal al na twee zinnen naar adem hap. Behalve dat jagen heb ik conditioneel niet zoveel gedaan op 't schip (mijn taak was het bijhouden van het journaal). Het moet dus wel de frisse lucht geweest zijn! Reden temeer om me na deze heerlijke uitwaaiweek weer vol in te gaan zetten voor schonere lucht (en dus minder auto's) in Utrecht!

Vakbondsvernieling?

Binnen de FNV is vakbondsvernieuwing een hot-item. Door haar flirt met Geert Wilders lijkt onze voorvrouw, Agnes Jongerius, echter meer bezig met vakbondsvernieling. Agnes heeft gezegd dat ze desnoods met de duivel wil samenwerken om de verhoging van de AOW-leeftijd naar 65 jaar te voorkomen. Of de duivel bestaat, weet ik niet en ik wil natuurlijk niemand demoniseren. Maar ik vind samenwerken met Geert Wilders wel een bijzonder slecht idee. Alleen al het feit dat hij het handhaven van de AOW op 65 jaar wil betalen met bezuinigingen op "linkse hobby's" als immigratie, ontwikelingssamenwerking en "klimaatgedoe" moet reden genoeg zijn elke samenwerking uit te sluiten. Dat nog afgezien van zijn aanhoudende haatzaaierij tegen moslims. Gelukkig is er binnen de bonden het nodig verzet tegen dit onzalige idee. De Abvakabo heeft al verklaard dat de voorstellen van Wilders in strijd zijn met de grondslag van de FNV. Dat lijkt mij persoonlijk reden genoeg om een uitnodiging voor de theevisite af te slaan...

In actie voor de AOW

Vandaag mocht het weer eens: betaald actievoeren. Vanochtend om half 7 liep ik al huis aan huis flyers te verspreiden bij mij in de buurt. Dat natuurlijk geheel onbezoldigd. Maar als je vervolgens onder werktijd staat te flyeren op de markt, dan wordt het loon gewoon doorbetaald. En dat is toch wel een raar idee.

Ik bedoel, toen ik bij Stichting Lekker Dier werkte, was het erg vermakelijk om als een kalvermester je tijdens een actie toevoegde "Werkschuw tuig, zoek gewoon een baan!", te kunnen antwoorden met: "Dit ís mijn baan..." Alleen al om die verbijsterde blik te zien.

Maar als je tussen de bouwvakkers (en vuilnismannen) op een regenachtig Jaarbeursplein luistert naar de toespraak van jouw bondsvoorzitter (John Kerstens), dan is het toch wel vreemd om je te realiseren dat jíj ondertussen betaald wordt van hún contributie. En dan is het fijn dat je in elk geval het gevoel hebt dat je er staat om te knokken voor hún AOW. Want voor mij maakt het niet zoveel uit of ik nu door moet werken tot 65 of tot 67. Maar voor een bouwvakker of een vuilnisman ligt dat wel even anders. Die zijn op hun 60e of hooguit 61e toch echt wel aan het eind van hun Latijn. En velen al een stuk eerder.

Ik ben daarom blij met de richting die de ideeën van de FNV inmiddels opgaan: een goede uitkering op 65 jaar voor de mensen die dat nodig hebben, de mogelijkheid om door te werken voor mensen die dat kunnen en willen en aanvullende maatregelen om ervoor te zorgen dat er dan ook werk ís voor deze mensen. Lijkt mij persoonlijk ook beter uitvoerbaar dan het plan van GroenLinks om de AOW afhankelijk te maken van het arbeidsverleden: 40 jaar werken = recht op AOW (met ondergrens van 63 jaar). Daar zitten namelijk praktische haken en ogen aan. Zo moet je van iedereen het arbeidsverleden gaan bijhouden, wat administratieve kosten oplevert. Ook vraag ik me af of de grens van 70% van het minimumloon (om werk te laten meetellen voor het arbeidsverleden) niet leidt tot indirecte discriminatie van (met name laag opgeleide) vrouwen. Tenslotte moet je nu nog beginnen met de registratie van het arbeidsverleden, zodat de maatregel pas in 2056 echt effect sorteert.

Maar zo lang ouderen nog zoveel moeite hebben werk te vinden, blijft het eigenlijk een onzindiscussie. Want dan kost het minder om op 65 categoraal AOW toe te kennen dan om dezelfde ouderen in WW, IAOW of bijstand te hebben (aangezien daar veel meer controle, re-integratiebegeleiding, coaching en dergelijke aan te pas komt).

Laten we daarom hopen dat het kabinet niet een onzinnige, symbolische maatregel neemt ten aanzien van de AOW, maar samen met sociale partners en andere maatschappelijke organisaties gaat nadenken over een goed pakket aan maatregelen om het probleem van de vergrijzing aan te pakken. Dat probleem speelt immers pas echt over een aantal jaren, waardoor er tijd is om goede alternatieven uit te werken. Dit in tegenstelling tot de crisis, die nu al overal voelbaar is, maar waarvan het kabinet dan weer wél vindt dat er best nog meer dan een half jaar over oplossingen kan worden nagedacht.

En nog maar eens voor de duidelijkheid: de crisis en de AOW-discussie hebben niets met elkaar te maken!

E = K x A

In de sociaal-juridische dienstverlening geldt de Wet van Maier: E = K x A. Dat staat voor effectiviteit = kwaliteit x acceptatie. Oftewel: als je als hulpverlener een hele goede oplossing hebt voor je klant maar hij of zij wil er niet aan, dan heb je nog niks. En andersom: als je een waardeloze oplossing hebt waarover de klant dolenthousiast is, dan blijft het resultaat desondanks vrij waardeloos.

Daar moest ik aan denken toen Cock van der Kaay zaterdag op de kandidatendag van GroenLinks Utrecht in zijn interactieve column de aanwezigen vroeg om te kiezen wat het belangrijkst is: de inhoud of strategie en procedure. Toen dacht ik: in de politiek geldt eigenlijk net zoiets. Noem het gemakshalve de Wet van Van der Kaay: politiek resultaat = inhoud x acceptatie. En met acceptatie bedoel ik dan zowel het creëren van draagvlak onder de inwoners van Utrecht als bij andere politieke partijen. Liefst binnen de coalitie (er even van uitgaande dat we daar als GroenLinks in komen), maar als dat niet lukt zeker ook bij de andere partijen in de raad (en zelfs als het binnen de coalitie wel lukt: want hoe groter draagvlak, hoe beter).

Uit de formule valt op te maken dat inhoud en strategie dus allebei belangrijk zijn. Het één kan niet zonder het ander. Maar ja, we moesten kiezen. Dus toen dacht ik: de inhoud (onze ideeën) is al goed en is ook verankerd, bijvoorbeeld in ons verkiezingsprogramma. Waar het in de politiek juist om gaat is hoe we die goede ideeën, die inhoud, kunnen verwezenlijken. Dus hoe we draagvlak creëren, zowel politiek als maatschappelijk. En daarvoor is het allerbelangrijkste de strategie, de aanpak, het proces. Dit allemaal in een 'split second' denkende, voegde ik mij zaterdag bij de groep 'proces en tactiek'. En bleef ik daar rustig staan toen de vraag werd gesteld of ik bereid zou zijn een rattenstreek uit te halen. De voorbeelden die Cock had genoemd van 'rattenstreken', zijn voor mij namelijk niets meer of minder dan het spelen van het politieke spel.

In mijn beleving kun je dat spel prima spelen en toch tegelijkertijd integer blijven. Dat wordt wat mij betreft in elk geval de uitdaging voor de fractie in de komende vier jaar. En als je de verdeling tussen huidige fractieleden en 'nieuwe kandidaten' afgelopen zaterdag zag, dan denk ik dat juist op dat gebied de fractie best nog wat versterking kan gebruiken. Want nogmaals: met die inhoud zit het - zeker ook bij de huidige fractieleden - wel goed!

Presentatiefilm

Nou, daar is ie dan, in één keer opgenomen met af en toe wat uh, maar ik ben ervan overtuigd dat 't een tweede keer niet beter en in elk geval niet spontaner wordt...

Mercedes Sosa

Mercedes Sosa, 'la voz de Latinoamérica', se ha muerto. Esta tarde un amigo me lo ha dicho y en las noticias de las ocho (en la tele) ha sido confirmado. Ya era un golpe pari mí y no puedo imaginarme la pérdida que es para la gente latinoamericana. Este amigo lo ha llamado una tragedia. Hoy se ha muerto una fenómena y una persona que era muy importante para el pueblo de América Latina. Pero aunque ella se ha muerto, yo creo que su espíritu, su alma y su música siguen viviendo para siempre...

Mercedes Sosa, de stem van Latijnsamerika, is overleden. Vanmiddag heeft een vriend het me verteld en in het 8-uur journaal (op televisie) werd dit bevestigd. Het was voor mij al een schok en ik kan me niet voorstellen welk verlies dit betekent voor de mensen van Latijnsamerika. Deze vriend noemde het een tragedie. Vandaag is een fenomeen gestorven, een persoon die erg belangrijk was voor het volk van Latijnsamerika. Maar hoewel zij overleden is, geloof ik dat haar geest, haar ziel en haar muziek voor altijd zullen blijven voortleven...

Stem op mij!

Vanmiddag is de 'kandidatendag', waar de kandidaten voor de gemeenteraad van GroenLinks Utrecht zich kunnen presenteren aan de leden. Daarmee barst ook de interne campagne in volle hevigheid los.

Me presenteren aan en in gesprek gaan met leden vind ik leuk en belangrijk. Maar de rest van de campagnepoespas is niet echt aan mij besteed. Toch kun je er als kandidaat niet omheen. Het is immers een strijd om de aandacht van de kiezer. Zelf heb ik al diverse mailtjes gehad van medekandidaten. Met ofwel een zelfbedachte stelling met vervolgens de mening van de kandidaat, ofwel een directer verzoek om steun.

Dus ja, ook ik moet wel íets doen. Vanmorgen 'visitekaartjes' geprint om straks uit te delen aan de leden op de kandidatenmiddag (met het oog op de bomen klein gehouden en verwezen naar o.a. dit blog). En morgen ga ik een filmpje opnemen waarop ik mij presenteer (binnenkort in dit theater...). Ik heb zelfs nagedacht over welk T-shirt ik vandaag aantrek (met het oog op 'eigen identiteit' is het die met de Spaanse Keizerarend geworden).

Maar ik blijf natuurlijk hopen dat mensen op mij stemmen om wie ik ben: een betrokken en gemotiveerde kandidaat, met bestuurlijke ervaring en strategisch inzicht, met (ook lokale) betrokkenheid bij groen én sociaal en niet onbelangrijk: met heel veel zin in de raad!

Cradle to cradle in de praktijk

Op 5 november is eer een congres over Evolutionair Bouwen. Onderdeel op het programma is "cradle tot cradle in de (bouw)praktijk". Dus voor geïnteresseerden vanuit de bijeenkomst van afgelopen zondag of elders misschien een leuke tip. Het kost wel € 349,- maar misschien heb je een rijke moeder of een werkgever bij wie je dit kan declareren...

“Waste is basically stupid”

Vanmiddag was er een politiek filmcafé van de milieuwerkgroep van GroenLinks Utrecht over Cradle to Cradle en Transition Towns. Cradle to Cradle (C2C) blijkt vooral aan te slaan bij het bedrijfsleven. Het concept kun je samenvatten in een aantal kreten als ‘afval = voedsel’ en ‘triple topline’. Dit laatste betekent dat ontwerp en productie meerwaarde moeten opleveren voor economie, milieu en op sociaal gebied. Idee is dat je niets weggooit, maar dat je bij het ontwerp van een product, dienst, gebouw, etc al rekening houdt met wat je ermee gaat doen als het is ‘opgebruikt’. Zo worden er C2C bureaustoelen en auto’s ontworpen die makkelijk uit elkaar te halen zijn (wat als voordeel heeft dat ook het in elkaar zetten makkelijker is) en waarvan je alle onderdelen dan weer opnieuw of anders kunt gebruiken. Het moet dan gaan om ‘recyclen’ of liefst ‘upcyclen’, je moet er hetzelfde of iets beters van maken. Terwijl wat wij nu ‘recyclen’ noemen, vaak ‘downcyclen’ is: je smelt plastic afval om tot trottoirpaaltjes maar daarna kun je er niets meer mee.

Volgens deskundige Jeroen Hovens is voor Utrecht vooral de ontwerpfilosofie interessant. Bij de inrichting van Rijnenburg is het bijvoorbeeld de bedoeling de huizen C2C te bouwen. Dat betekent niet alleen dat ze energie opleveren, maar ook dat materialen kunnen worden hergebruikt. Roland Perenboom van het Milieucentrum merkte op dat in de plannen de term ‘cradle to cradle’ inmiddels niet meer voorkomt. Dit kan ermee te maken hebben dat het een officieel concept is, waarvoor je moet betalen en dat vervolgens aan controle onderhevig is. Dus toch weer commercie. En dat is toch jammer als je veel mensen en bedrijven hiervoor enthousiast wil maken. Maar je kunt natuurlijk wel de filosofie overnemen zonder expliciet de term te gebruiken.

Naast het commerciële jasje, vond ik zelf een mogelijk gevaar dat C2C als rechtvaardiging gebruikt gaat worden om polders vol te bouwen en bossen te kappen. Want ‘we doen het toch op een manier die een plus oplevert voor het milieu'. In het filmpje was een pleitbezorger van de gemeente Venlo te zien die op een kaart heel enthousiast vertelde welk gebied er dan helemaal C2C zou worden ingericht. Daarna luchtbeelden van dat gebied met vooral heel veel bos en bomen. Toegegeven: beter een C2C bedrijventerrein of woonwijk dan een conventionele, maar de afweging ‘willen wij hier eigenlijk wel bouwen’ moet wat mij betreft altijd eerst gemaakt blijven worden…

Lokale zelfvoorziening
Persoonlijk vond ik het verhaal over Transition Towns (TT) een stuk inspirerender. Minder commercie en meer van onderop. Reden voor dit uit Engeland overgewaaide fenomeen is de ‘peak oil’: olie raakt op, is binnenkort over haar hoogtepunt heen. Dan wordt het aanbod kleiner, schieten de prijzen omhoog en komen we in de problemen. We moeten dus minder afhankelijk worden van fossiele brandstoffen en nu al beginnen de omslag te maken.

Centraal in Transition Towns staat zelfvoorziening, zowel van gebouwen als je straat, je wijk en uiteindeiljk je stad. Het idee komt voort uit de ‘permacultuur’ en het is dan ook niet verwonderlijk dat voedselvoorziening vaak een van de zaken is die als eerste worden opgepakt: collectieve moestuinen waar je als straat of wijk je eigen voedsel kunt verbouwen. Maar het gaat bijvoorbeeld ook over energie (besparen en opwekken) en over gaan werken waar je woont. Het is een positief, toekomstgericht verhaal en je kunt er in je eigen wijk mee aan de slag.

In Nederland lopen al zestig initiatieven. In Utrecht zijn groepen bezig in Leidsche Rijn en Voordorp. Volgens Rianne van de Veen van de groep in Leidsche Rijn is een belangrijk verschil meet C2C dat TT er juist vanuit gaat dat energie schaars is. Je moet dus niet alleen andere energie gaan gebruiken (zon, wind) maar ook minder. C2C gaat erg uit van ‘energie in overvloed’, die nodig is om alles te recyclen en te produceren.

Het verhaal over TT vond ik dusdanig interessant dat ik het Transitie Handboek heb gekocht van Rob Hopkins (Nederlandse vertaling) met de ondertitel ‘Van olie-afhankelijkheid naar lokale veerkracht’. Kijk, dat klinkt al goed. Maar ook mijn energie is eindig, dus ik ben bang dat ik er voorlopig niet toe kom in mijn eigen wijk een TT-initiatief van de grond te trekken…

Energie

Als van de zeven dagen in de week er zes gevuld zijn met GroenLinks activiteiten, je daarnaast in twee koren zingt, vier dagen werkt en ook nog af en toe naar je volkstuin wilt, lijk je misschien rechtstreeks af te stevenen op een burn out. Maar één van de 'gouden tips' om uitputting te voorkomen, is 'doe dingen waar je energie van krijgt'.

Zingen en tuinieren scoren wat dat betreft goed. Maar ook het werken aan een verkiezingsprogramma blijkt ondubbelzinnig in het energieleverende rijtje thuis te horen. Want al kost het enorm veel tijd, het is een inspirerend proces. Samen met allerlei mensen van binnenen buiten GroenLinks denk je na over welke punten de komende vier jaar belangrijk zijn in de stad. Je probeert daarbij buiten de gebaande paden te treden en creatief te zijn in oplossingen voor problemen. En nieuwe, leuke dingen te bedenken.

Ik denk dat we daarin zijn geslaagd. Als na de laatste puntjes op de i het programma naar de leden van de afdeling gaat, hoop ik dat zij het met mij eens zijn. Leuk aan het programma vind ik bovendien dat we een aantal concrete dingen noemen die GroenLinks de afgelopen periode in Utrecht voor elkaar heeft gekregen. Bij het opschrijven van die successen besefte ik nog eens hoe hard er de afgelopen jaren is gewerkt en hoe belangrijk het is dat GroenLinks in Utrecht opnieuw met een groot aantal zetels in de raad en in het college komt.

Want zelfs al word je de grootste partij, vanuit de oppositie is het een stuk moeilijker zaken doen. Dat blijkt wel nu allerlei zaken waar GroenLinks voor geknokt heeft, door de nieuwe coalitie met één pennenstreek worden weggevaagd. Groen in zelfbeheer bijvoorbeeld.

Op dus naar een bruisende campagne, die hopelijk minimaal net zoveel energie oplevert als het maken van dit programma!

OV-chip op herhaling

Afgelopen maandag moest ik opnieuw naar Amsterdam en dit keer had ik van te voren bedacht dat ik de metro en dus een OV-chip nodig had. Opladen blijkt ook op het station in Utrecht te kunnen. Bij de automaat die het volgens de informatiejuffrouw zou moeten kunnen, kreeg ik het niet voor elkaar. Bij het loket (maar drie wachtenden voor me en vijf loketten open) is 't een fluitje van een cent.

En inderdaad, bij het in- en uitstappen van de metro ís het handiger dan een strippenkaart (zie reactie Margreet op blog van 8 september). Maar bij het afrekenen blijkt het ook duurder. Zelfs als je niet vergeet uit te checken. Amstel - Nieuwmarkt kost 1,07 enkele reis terwijl het daarvoor 2 strippen (96 cent) was. Toegegeven: geen representatieve steekproef. Maar het argument dat het klantvriendelijker is omdat je per kilometer betaalt, neem ik voorlopig met een korreltje zout. Dit samen met de privacyproblemen maakt mij nog steeds geen fan van de OV-chip. Natuurlijk kun je ook een anonieme kaart kopen, maar daarmee kun je straks met de trein niet met korting reizen. Dus 'dwingen' de OV-bedrijven je straks een kaart op naam te nemen, waarmee zij precies kunnen zien waar en hoeveel je reist. En dat willen zij dan weer gebruiken voor slimme marketing. Maar op ongevraagde mails, telefoontjes of reclamedrukwerk van het vervoersbedrijf (met 'aanbiedingen op maat') zit ik echt niet te wachten...

Fietsfilosofie (5)

Te veel nadenken
is slecht voor je gemiddelde

NB: wie denkt dat ik niet kan tellen: fietsfilosofie (4) staat als reactie bij fietsfilosofie (3)

Achterop geraakt

Nou, dat was snel over! In plaats van terug in de tijd te zijn, hobbelde ik ineens achter de feiten aan. Nu was ík als het ware achterop geraakt.

Ik moest een presentatie geven aan OR-leden over het anticyclisch opleidingsplan in de bouw. Die presentatie was in een hotel aan de Provinciale weg in Amsterdam Zuid-Oost. Met de trein naar Bijlmer Arena en dan met de bus naar Gaasp. Tenminste, dat was het idee. Maar er zat nog maar één strip op mijn strippenkaart, dus ik moest een nieuwe. En bij het loket van het GVB stonden wel veertig mensen in de rij. Uiteindelijk bij de AKO gevraagd en ja, ze verkochten strippenkaarten. Maar toen ik met 46 strippen buiten kwam, reed de bus net voor m'n neus weg.

De volgende ging pas een half uur later. De metro naar Gaasperplas leek dan ook een aantrekkelijke optie. Maar de metro van onze hoofdstad kun je alleen nog in met OV-chip. En hoewel er een tekentje op m'n treinkaart zit, heb ik geen idee hoe je 'm moet opladen (de folder daarover heb ik ruim een jaar geleden uit pure recalcitrantie weggegooid). Voor achtergebleven zielen zoals ik had het GVB een mannetje bij de oplaadautomaat gezet. Maar ook een rij wachtenden van zeker dertig personen lang. Daar had ik dus geen zin in!

Dan maar lopen, dacht ik optimistisch. Toen ik eindelijk het winkelcentrum uit was, vroeg ik een oudere Surinaamse meneer of ik zo goed ging naar Gaasperplas. "Gaasperplas? Dan moet u daar omhoog en bus 41 nemen", antwoordde hij. "Is het dan nog ver lopen?", vroeg ik. Zijn ogen rolden bijna uit hun kassen. "Ja, vér lopen, vér lopen!"

Bus 41 dus maar. En het was inderdaad vér. Dat had ik niet gehaald in het half uur dat mij inmiddels nog restte. Uiteindelijk had ik bij Bijlmer Arena beter kunnen wachten op de bus naar Gaasp van een half uur later. Want die reed bij Gaasperplas weer precies voor m'n neus weg. Gelukkig scheelde dát maar één halte.

Nee, de tijd was mij ineens steeds een stapje voor. Hoewel... Toen ik terug was op Bijlmer Arena (afgezet door een collega) stond er nog steeds een enorme rij bij het GVB loket. Ongelogen minimaal dertig mensen. En een even lange rij bij de ov-chipkaarten- en oplaadautomaat. En zeg nou zelf, dat is toch óók niet meer van deze tijd!

Terug in de tijd

"Billen knijpen mag als grap", kopt de Telegraaf vandaag. Dit zou zijn bepaald door de Hoge Raad. De uitspraak zelf heb ik nog niet gelezen, maar als wat de krant meldt klopt, is dit een stap terug in de tijd. De Hoge Raad zou namelijk hebben geoordeeld dat in dit geval geen sprake was van seksuele intimidatie omdat de handeling niet in het geniep had plaatsgevonden, de dader geen seksuele bedoelingen had en het slachtoffer zelf lachend had gereageerd. Natuurlijk moet elk incident worden beoordeeld op basis van de omstandigheden. Maar als dit de argumentatie is van de Hoge Raad, stemt dit niet vrolijk. Het ging hier wel om een directeur ten opzichte van een medewerker. Er is dus sprake van machtsongelijkheid. En in dat licht wil het feit dat het slachtoffer lacht, helemaal niet zeggen dat hij (in dit geval) of zij het gebeuren echt leuk vindt. Zeker als ook nog de rest van het personeel toekijkt en iemand misschien niet 'af wil gaan' of 'flauw wil doen'. Een reactie is buitenkant, terwijl of iets seksueel intimiderend is juist heel erg onder de oppervlakte ligt...

Terug in de tijd waande ik mij ook toen ik de uitnodignig zag van de schilderswerkgevers voor hun jaarcongres. Het thema is 'duurzaamheid'. Dat klinkt op nog redelijk modern. Maar ik verslikte me spontaan in mijn thee bij de zin 'parallel loopt een indoor damesprogramma'. Kennelijk zijn alle schilderswerkgevers nog steeds per definitie man. Of zijn in elk geval hun partners, voor wie het programma is bedoeld, per definitie vrouw. En vrouwen zijn natuurlijk niet geïnteresseerd in het thema duurzaamheid, laat staan dames. Nou, ik geloof dat ik maar thuis blijf...

Ik heb 't voor de zekerheid nog even rechts onderaan op de computer gecheckt, maar het is toch echt 2009!

Blogstress

Volgens 'kenners' moet je toch wel twee keer per week bloggen om interessant te blijven voor volgers en andere lezers. En ja, van de blogs die ik zelf volg, vind ik het ook leuk als er regelmatig iets nieuws op staat. Maar de grote vraag is: wanneer moet je dat dan schrijven?
In de baas z'n tijd heb ik toch andere dingen te doen. En sinds twee weken is het politieke reces duidelijk voorbij. Met vergaderingen van bestuur, 'politiek bestuur', milieuwerkgroep, fractie en programmacommissie (2x) is het bijna elke avond prijs. En aan het programma moet ook nog geschreven en geschaafd worden. De uurtjes die dan overblijven mag ik weer zingen (joepie) of moet ik toch echt naar de tuin om die uit hun voegen barstende courgettes te oogsten.
Het moet dus ergens tussendoor.
Het is nu tussen koorrepetitie en weekendje Zeeland. Gelukkig zijn degenen met wie wij meerijden te laat uit Almelo vertrokken, zodat er nog een paar minuten over zijn om dit te typen. Het gaat wel nergens over, maar de inhoud volgt hopelijk binnenkort weer. Nu is er in elk geval weer eens wat te lezen ;-)

Fijn dat ik fiets!

Rond 17.10 vertrok ik van mijn werk. Net iets voorbij het station in Woerden stond een trein stil richting Utrecht. Een rood sein, zou je denken. Maar op een of andere manier had ik zo'n gevoel dat ie er al even stond. En nog even zou blijven staan. Thuis net op tijd voor het zes-uur-journaal. Tegen het eind van het journaal - net voor die verschrikkelijke uitvinding die 'zomercolumn' heet - zei de nieuwslezer: "Zojuist bereikt ons het bericht dat er geen treinverkeer mogelijk is naar en vanuit Utrecht", of woorden van gelijke strekking. Iets met een storing in de telecom waardoor de verkeersleiding de machinisten niet kon bereiken. In elk geval vond ik het ineens extra fijn dat ik ervoor gekozen had vandaag de fiets te nemen!

Placebovissen

Ik zal het maar gelijk toegeven: ik ben een speciesist. Dat wil zeggen: als ik de keuze heb om uit een brandend huis een mens te redden of een spin, ga ik voor de mens. Zonder me daar één seconde schuldig over te voelen. Sterker nog: als ik kan kiezen tussen een week lang een jeukende, branderige bult of het doodslaan van een daas voor ze me gestoken heeft, dan sla ik.

Toch gaan dieren en dierenwelzijn mij aan het hart. Het leed toebrengen aan dieren puur voor eigen genot of eigen gewin, stuit mij tegen de borst. Om die reden ben ik ook al vanaf mijn 11e vegetariër. En wilde ik bij de biologieles geen fruitvliegjes kweken om ze gelijk daarna weer dood te maken en te kijken wat voor een kleur ogen ze hadden (over zinloos geweld gesproken...).

De aanleiding dat ik dit alles schrijf, is de hengelaar die ik vanochtend zag. Daarbij bekruipt mij altijd een onbehaaglijk gevoel. Ik bedoel, ik kan me van alles voorstellen bij het langs de Leidsche Rijn zitten en urenlang naar het zachtjes kabbelende water staren. En ik kan me zelfs nog wel iets voorstellen bij de spanning van het beet hebben. Maar ik snap niet dat je alleen daarom een dier de pijn of op z'n minst de stress bezorgt van een haak door z'n bek en het spartelen aan een draad. Zeker niet als je 'm daarna ijskoud weer teruggooit.

Dus kwam ik op 't idee van placebovissen. Een soort onderwaterrobots die lustig in het aas bijten maar geen pijn of stress ervaren. Maar ja, hoe vergaat het dan de reiger, die een stukje verderop staat te vissen? Nee, dom idee. En ook het heropvoeden van de vissen ('Nee, niet bijten! Er zit een haak in!') lijkt me tot mislukken gedoemd... Maar een foppende hengel dan? Die af en toe doet of ie beet heeft en waarmee je zelfs het spelletje van 'zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet' kunt spelen? Dat moet in dit Wii-tijdperk toch mogelijk zijn. En wie weet is het wel een gat in de markt! Zeker als je korting geeft bij de inlevering van een reguliere sportvishengel...

Fietsfilosofie (3)

Als je niet goed uitgeslapen bent

heb je altijd wind tegen

Haarspeldbocht

Sinds enige tijd heeft Utrecht een heuse haarspeldbocht. In het fietspad langs de Martin-Luther-Kingbrug, aan de Meernse kant. Dit fietspad is namelijk verlegd: waar het eerst rechtdoor liep, gaat het nu scherp de bocht om naar beneden.

Tot nu toe vond ik dit niet handig. De bocht is zo scherp en tegelijk zo krap dat je zelfs omhoogfietsend moet uitkijken niet uit de bocht te vliegen (en weg is je snelheid). Naar beneden is het al helemaal een kunst om de omhoog zwoegende tegenliggers niet te raken. En dan kun je helemaal benedenaan nog een keer vol in de rem, want daar komt het fietspad dan dwars op de weg uit. Niet handig dus allemaal. En ja, ook wel een beetje irritant.

Na vanmorgen vind ik het bovendien gevaarlijk. Misschien niet levensgevaarlijk, maar wel schaafwond- en botbreukgevaarlijk. Vanmorgen had 't namelijk geregend en regen maakt asfalt glad. En zelfs als je niet voluit de brug afsuist (er kan tenslotte een tegenligger komen en je houdt er al rekening mee dat het asfalt nat is), is er brugaf geen houden aan. Smak! Plat op het harde, natte asfalt. Gelukkig niemand achter me die over me heen kan rijden of vallen. En na het terugbuigen van m'n spatbord kan ik - met iets minder vel op knie en elleboog - m'n tocht voortzetten.

Toch blijft het me onderweg bezighouden. Kan dit nou niet anders? Straks wordt het herfst en regent het regelmatig. Dan wordt het pas echt link. Verleggen dus, dat fietspad! Of anders op z'n minst een mannetje erbij dat gevallen fietsers van het asfalt kan rapen en een glaasje water kan aanbieden tegen de schrik. En als het echt misgaat een ambulance kan bellen. Een sleutelbeen is zo gebroken, tenslotte. Ik zal eens informeren bij de gemeente...

Bijkomend voordeel van deze valpartij is wel dat ik nu eindelijk de antiseptische vloeistof eens heb gebruikt die sinds de dreiging van de Mexicaanse griep bij ons op kantoor in het toilet hangt. Als middel tegen griep was ik er wat sceptisch over: het doodt tenslotte bacteriën en geen virussen. Maar ter ontsmetting van schaafwonden leek het me wel bruikbaar ;-)

Fietsfilosofie (2)

Drie keer linksaf is beter dan één keer rechstaf:
Zo kom je nog eens ergens!

Eén keer linksaf is beter dan drie keer rechtsaf:
Je bent in elk geval eerder thuis...

Adembenemend

Langs het spoor tussen Woerden en Harmelen werd ik twee keer knetterend ingehaald door een brommer. Letterlijk adembenemend! Vooral met veel warmte en weinig wind, daarin blijven die onvolledig verbrande uitlaatgassen zo lekker hangen.

Het waren zo op het oog toch gezonde Utrechtse jongens. Van die knullen waarbij je denkt: ga toch fietsen!

Mijn ietwat anarchistische inslag verzet zich tegen simpelweg verbieden. Het mooiste zou natuurlijk zijn als deze jongens door informatie en overtuigingskracht uit eigener beweging hun stinkende monster zouden laten staan. Omdat dit beter is voor milieu en medemens en waarschijnlijk ook voor henzelf. Maar voor dat gebeurt, is er heel wat fijnstof door de lucht gegaan en is mijn lichte keelpijn beslist uitgegroeid tot een chronische angina.

Toch maar een samengaan van ontmoedigende en stimulerende maatregelen dan. Bijvoorbeeld een fikse uitlaattax in combinatie met fiets- of desnoods elektrische 'brommer' subsidie. Hoewel, hard brommen zal ie dan niet meer, hooguit zachtjes snorren. Wel zo rustig: Fahrräder stinken nicht, sind leise...

Fietsfilosofie

Het fijne van fietsen is dat je gedachten afdwalen. Vanmorgen dwaalden de mijne naar een sterke vrouw die ik deze zomer heb ontmoet. Zelf van Nederlandse komaf en getrouwd met een Marrokaanse man. Beiden moslim, dus verbonden in geloof en liefde, maar verschillend in hun achtergrond en opvattingen. Bijvoorbeeld als het gaat om de positie van de vrouw of de opvoeding van de kinderen.

Zij vertelde dat zij heel bewust kiest waar ze voor strijdt. Want je kunt niet voor alles vechten, dat houdt een huwelijk niet vol. En dat vond ze toch te waardevol om op te geven. Maar wáár ze voor knokt, daar gáát ze ook voor. Bijvoorbeeld dat haar dochter van 17 deze zomer voor 't eerst alleen naar een kamp mocht. Ze vertelde dat zo'n overwinning het steeds weer de moeite waard maakt. Maar dat het wel moeilijk is, omdat zij eigenlijk meer zou willen. Terwijl haar man vanuit zijn eigen perspectief vindt dat hij zijn vrouw en dochter al heel veel vrijheid geeft.

Opeens moest ik aan de Utrechtse politiek denken. Dat een coalitie eigenlijk net zoiets is als zo'n huwelijk. Je deelt een bepaalde verbondenheid; wilt samen iets bereiken. Maar dat doe je vanuit verschillende opvattingen en een ander referentiekader. Ook hier geldt dat je heel bewust moet kiezen waar je voor knokt en wat je laat. Je kunt immers niet overál je zin in willen krijgen, dan houdt zo'n coalitie geen stand. Maar de dingen die je kiest, daar gá je dan ook voor. En de successen die je behaalt, vier je.

Zo'n verbintenis met andere partijen aangaan, en zeker deze ook volhouden, vereist moed, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Als één van de drie wegvalt, wordt het heel lastig.

Maar in de politiek, in een fractie van GroenLinks, heb je in elk geval elkaar om de moed erin te houden. De vrouw waar dit stukje mee begon, heeft geen medestrijders. De vergelijking gaat natuurlijk niet helemaal op. Maar toch: aan haar kracht en optimisme kunnen wij een voorbeeld nemen. Mits de huwelijkse voorwaarden goed zijn natuurlijk ;-)

Toch een blog

Ik ben niet zo'n internetter. Wel als ik iets wil weten of op de hoogte wil blijven van het laatste nieuws, of op zoek ben naar bijvoorbeeld een liedtekst of partituur. Maar verder niet vaak voor de lol. Niet omdat ik er echt een hekel aan heb, maar gewoon omdat ik liever fiets, vogels kijk of in m'n volkstuin ben.

Toch zet ik af en toe een voorzichtige stap. Zo experimenteer ik op m'n werk vrolijk mee met web 2.0. Interactieve discussies met (kader)leden en collega's. Als ik er een keertje aan denk tenminste... En ik heb ook al eens een gastblog gepubliceerd op de blog van m'n zus . Toen kreeg ik al de vraag of ik niet een eigen weblog moest starten. Nou nee, dacht ik...

Maar ja, dan stel je je bij GroenLinks Utrecht kandidaat voor de raad. En dan moet je je profileren. En daarbij hoort tegenwoordig minstens een blog. Dus OK, ik zal het eens proberen. Schrijven vind ik leuk, nu nog kijken of ik het volhoud om er ook regelmatig voor achter de pc te kruipen. Want zo'n blog schept wel verwachtingen, heb ik gemerkt.

De titel is niet erg origineel. Maar hij moet er mee door tot ik iets beters verzin. Bovendien: ik denk veel en graag en ik koester de vrijheid. Dus zo heel slecht is die titel nu ook weer niet...