zondag 20 december 2009

Lombok in de sneeuw

Als de sneeuw weer gaat vallen, kom dan mee, met z'n allen,
dan gaan we naar bui-ten even eruit, samen in het winterwonderland....

Dat zing ik al weken. En vandaag was 't opeens écht zover. Winterwonderland in Lombok:

donderdag 17 december 2009

Gelukkig

Vanochtend stapte ik de deur uit midden in een witte wereld. De sneeuw in de straat nog bijna ongerept. Eén bandenspoor vanaf een donkere rechthoek waar eerder een auto had gestaan. Een paar voetstappen en kattenpootjes. En de trein reed gewoon op tijd!
Toen ik halverwege de ochtend op kantoor uit mijn raam keek, zaten er vijf staartmeesjes in de boom. Met hun gewapper en geflapper stoven ze sneeuw van zwaar beladen takken. Kijk, daar word ik nu intens gelukkig van.
En dat geluk bleef bij me. Toen ik met zware wereldbosatlas (eindejaarsgeschenk van bestuur waar ik voor m'n werk in zit) op het station aankwam, bleek er naar Utrecht niets te rijden. Maar toen ik terug op kantoor kwam om te kijken of er nog iemand met de auto naar Utrecht ging, liep ik tegen Bert aan die net weg ging. Hij werd opgehaald door zijn partner en ja, ik kon meerijden.
Terug in Utrecht dwarrelden kriebelende vlokken naar neus en nek. De straat was nog steeds wit en de wereld nog steeds mooi. Eens kijken wat morgen brengt!

woensdag 16 december 2009

Veranderen

Over het algemeen onthou ik liedteksten snel en goed, zeker van Nederlandstalige liedjes. Maar met name bij teksten die ik als kind heb opgeslagen, blijkt er nog wel eens een woordje anders te zijn dan ik het toen altijd heb verstaan.
Zo zaten we afgelopen zondag na een optreden van kerstkoor Nina Bobo gezellig soep en brood te eten in café Derat. Na het eten kroop dirigente Annette de Haas achter de piano en brachten we allereerst nog wat van het eigen kerstrepetoire ten gehore. Daarna zette Annette Ramses Shaffy in: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en.... bewonder, zong iedereen luidkeels. '... en verander!', zong ik uit volle borst.
Tja, kennelijk was ik als kind al meer van het veranderen dan van het bewonderen. En ik vind 't ook logischer, want later komt er nog achteraan 'niet zonder ons'. En bij 'veranderen' is het veel belangrijker om mensen in dat proces mee te nemen dan bij 'bewonderen'. Vind ik.
Eigenwijs als ik ben, blijf ik dus lekker 'en verander' zingen. Ook al levert het dan af en toe wat verbaasde blikken op.

vrijdag 4 december 2009

Referenda

D66 was tot nu toe altijd een warm pleitbezorger van referenda. Het burgemeestersreferendum was als ik het me goed herinner zelfs een van de 'kroonjuwelen' van die partij ten tijde van paars.
Des te opmerkelijker dat de partij nu op allerlei niveaus ineens tegenstander van referenda blijkt te zijn. Zo lanceert de partij landelijk het idee voor afschaffen van de provincies en herindeling in vier 'landsdelen'. Op de vraag of de burgers zich hierover ook uit mogen spreken, reageert de partij afwijzend. Reden daarvoor lijkt te zijn dat de burgers wel eens tegen dit D66 idee zouden kunnen zijn (en we kunnen als overheid nu eenmaal niet wachten tot de burgers zelf eindelijk ook door hebben wat goed voor hen is, zoiets). In Utrecht verklaarde D66 zich in eerste instantie tegenstander van een referendum over het Actieplan Luchtkwaliteit (ALU), omdat het al in Den Haag ligt en bovendien de kiezers zich bij de gemeenteraadsverkiezingen straks kunnen uitspreken. In de raad stemde D66 uiteindelijk voor (beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald).

Het argument dat de komende verkiezingen 'één groot referendum' zijn, wordt ook landelijk aangevoerd. Het neigt toch een beetje naar 'één keer stemmen en dan vier jaar lang je bek houden'. Want in de tussentijd weten de dames en heren politici wel wat goed voor je is? Dat klinkt tamelijk regentesk. En D66 is toch juist ontstaan als reactie tegen die regentencultuur?

Zelf was ik tot nu toe niet enthousiast over referenda. Niet zozeer vanuit principe, maar omdat er meestal niet echt wat te kiezen valt (zoals bij het Utrechtse burgemeesters referendum). Of omdat als er wél wat te kiezen valt, op voorhand eigenlijk al duidelijk is dat de bestuurders toch gewoon doen waar ze zelf zin in hebben (zoals bij het referendum over het stationsgebied). Of omdat je het risico loopt dat een meerderheid beslist zonder 'eerbiediging van de minderheid' (maar dat gebeurt in de politiek ook steeds meer).

Maar als het instrument bestaat en burgers komen zelf met een initiatief dat verder aan alle criteria voldoet, dan is het tamelijk aanmatigend als de politiek besluit dat er geen referendum komt omdat het onderwerp te ingewikkeld is. Of omdat we over een paar maanden toch al verkiezingen hebben waarin de burgers zich kunnen uitspreken. Vooral dit laatste is kul. Want bij verkiezingen gaat het over veel meer onderwerpen. En dat maakt het ingewikkelder dan een referendum. Dus als burgers wel slim genoeg zijn voor verkiezingen, moeten ze zeker in een referendum over (bv) het ALU een bewuste keuze kunnen maken. Dus ben ik voor dit referendum, mits de politiek écht bereidheid is om de uitslag daarvan respecteren. En daar zit volgens mij het échte probleem...

dinsdag 1 december 2009

Crisis en herstel

De crisis- en herstelwet treedt niet op 1 januari 2010 in werking omdat 't kabinet 'm te laat heeft ingediend bij de Eerste Kamer. Áls de senaat akkoord gaat, wordt het op z'n vroegst 1 maart. En dan is de crisis volgens de verwachting zo ongeveer voorbij.
FNV Bouw, mijn werkgever, is voorstander van de wet. Logisch vanuit het perspectief van de werknemers (onze leden): de opdrachten in de bouw lopen terug en/of komen moeizaam op gang, de werkloosheid stijgt, leerlingen zijn bijna niet meer te plaatsen bij bedrijven kortom: "de spade moet de grond in!"

Zelf ben ik niet zo'n fan van de wet. Ik denk namelijk dat de crisis als smoes gebruikt wordt om 'lastige inspraak' aan de kant te schuiven. Ik vrees bovendien dat een aantal partijen al op voorhand heeft bedacht dat uit de evaluatie van de wet straks zal blijken dat die goed werkt en dat dus vaker - liefst altijd - deze 'versnelde procedure' moet worden toegepast. Uiteindelijk zullen dan de inspraak van burgers en vooral natuur en milieu het onderspit delven.

En dat terwijl de wet niet gaat helpen. Zeker niet meer als ie in maart pas in werking treedt. De grootste vertraging bij het realiseren van bouwprojecten zit namelijk niet in de inspraakprocedure. Er zijn belangrijker oorzaken. Allereerst de trage besluitvorming van overheden over projecten, bestemmingsplannen en bouw- of sloopvergunningen. Ten tweede de calculerende houding van projectontwikkelaars, die liever het juiste moment afwachten met het gunstigste investeringsklimaat dan haast te maken en op te schieten. Daar komt op dit moment nog de terughoudendheid van banken bij in het verstrekken van leningen en hypotheken, wat in elk geval de woningbouw verder onder druk zet. En tenslotte zijn er nog de structurele ondercalculatie en de fouten in de bouw zelf. Bij veel projecten wordt 'optimistisch' begroot om investeerders mee te krijgen, vooral wanneer dit overheden zijn. En dan blijkt halverwege (of soms al voordat de eerste spade de grond in is) dat de kosten toch vele malen hoger gaan uitpakken. Daar moet dan weer over vergaderd worden door gemeenteraad of provinciale staten, moeten ambtenaren en rekenkamers rapporten schrijven en met verklaringen komen en ben je kortom wel weer een tijdje verder voor besloten is om toch maar door te gaan (omdat er al zoveel geïnvesteerd is). Dat kost veel meer tijd dan de inspraakprocedures. Het zelfde geldt voor meer technische fouten als verzakking, foute berekeningen (oeps, de gelede bussen kunnen de bocht niet halen), instortende constructies of andere 'faalkosten'.

Het aanpakken van deze oorzaken levert volgens mij stuk voor stuk meer tijdwinst op dat het aan de kant schuiven van de inspraakprocedures. Maar het is zo lekker makkelijk om de schuld op 'de milieulobby' te schuiven. En tegenwoordig houdt Nederland van simpele oplossingen.

Wel vreemd om te lezen dat het CDA overweegt verlenging van de deeltijd WW niet te steunen(een maatregel die op sommige plekken duidelijk wél helpt bij het overleven van de crisis) omdat woordvoerder Eddy van Hijum "zeker wil weten of dit instrument ook bij de huidige fase van de
crisis past.'' Ik hoop dat de Eerste Kamerleden van het CDA zich dit ook zullen afvragen op het moment dat het over de crisis- en herstelwet gaat. En bij invoering op (op z'n vroegst) 1 maart 2010 moet het antwoord op die vraag wel ondubbelzinnig "nee" luiden. Er is dus hoop...