Straatmuzikanten

De burgemeester heeft besloten dat straatmuzikanten voortaan niet zomaar meer muziek mogen maken in onze stad. Ze moeten eerst een vergunning aanvragen en daarvan worden er maar tien per kwartaal vergeven. Omdat sommige straatmuzikanten zich hinderlijk gedragen door in feite geen muziek te maken, maar te bedelen met een muziekinstrument in de hand. En omdat sommigen niet mooi spelen of anderen van hun plek jagen.
Het vreemde is wel dat bij het verstrekken van de vergunningen verder niet gekeken wordt naar het niveau van de muzikant: het is gewoon wie het eerst komt, die het eerst maalt. Wel zijn er verdere regels opgesteld en wie zich daar niet aan houdt, kan gedurende enige tijd verder uitgesloten worden van de carrousel. Zo op het eerste gezicht een nogal vreemde maatregel in een stad als Utrecht. Dat is ook de reden dat ik de brief waarin het college dit besluit bekend maakt, heb geagendeerd voor bespreking in de commissie mens & samenleving. Ik wil wel eens weten hoe dit past in het streven naar deregulering dat Utrecht zo hoog in het vaandel heeft staan. En waarom bestaande instrumenten tegen bedelen niet voldoen als het om straatmuzikanten gaat. En vooral hoe andere partijen over de maatregel denken. Want het maken van muziek is een prima manier voor juist mensen aan de onderkant van de samenleving om een inkomen te verdienen of aan te vullen. En wat mij betreft horen straatmuzikanten gewoon bij de grote stad. Dit lees ik ook in het gedicht 'gestolen tijd' dat staat in het boekje Paradijs bv van Riccardo Alberelli (zie mijn eerdere blog):

Zelden stond ik zo tevreden stil
als nu op de stadhuisbrug
in de schaduw van de boekwinkel.
Deze laatste zomerdag van september
zijn zoals vaker jongeren neergestreken
op de trappen van het stadhuis.
Een Spaanse jongen zingt met zijn gitaar
een ander speelt strijkend cello
een derde klapt Spaans in zijn handen.
De laatste zomerse jurkjes,
de laatste dwarrelende meisjes.
Op deze gestolen middag
in deze gestolen tijd
zo tevreden stilstaand.
Ik blijf hier altijd staan.

Nou, als het aan de burgemeester ligt, kan Alberelli (en alle Utrechters met hem) de Spaanse muzikanten voortaan wel vergeten. Want zij zijn als bezoekers natuurlijk niet op de hoogte van onze regels en zullen zeker niet op tijd zijn om een vergunning aan te vragen. Dat zou onze stad toch wel verschralen. Natuurlijk: ik vind ook niet alles mooi, maar wil wel af en toe in vervoering blijven stilstaan...

Paradijs bv

Donderdag kreeg ik het boekje Paradijs bv te leen van Marry Mos. Het gaat over Work First in Utrecht, dat hier uitgevoerd wordt onder de naam Werk Loont! Het boek leest als een trein. Het beeld dat eruit naar voren komt over deze re-integratiemethode is behoorlijk ontluisterend.

Niet eens zozeer het feit dat de ochtenden gevuld worden met vrij simpele en geestdodende activiteiten als het uitzoeken van klerenhangers, het vouwen van dozen en het verpakken van stickervellen. Dat is op zich algemeen bekend. En interessant werk bieden is, zo is altijd het argument, niet het doel van deze activiteiten. Het gaat er vooral om dat mensen weer werkritme opdoen en geactiveerd worden.

Het onthutsende zit hem wat mij betreft in de trainingen en coaching en in het schijnbaar ontbreken van ieder plan. Het lijkt erop alsof de coaches bij 'Paradijs bv' volledig vrij zijn hun eigen hobby's uit te leven, zoals neurolinguïstisch programmeren (NLP, door een vriendin van mij betiteld als 'bewezen onzin'). In de 13 weken dat schrijver Riccardo Alberelli 'in traject zit' komt bovendien de ene coach na de andere langs. Soms begint de training door een nieuwe coach of een gedeeltelijk nieuwe groep weer van voren af aan. Enig maatwerk ontbreekt, het maakt niet uit welke voorgeschiedenis of welk opleidingsniveau je hebt: iedereen krijgt hetzelfde werk en dezelfde training. Coaches komen voortdurend te laat op afspraken en passen roosters aan, terwijl van de deelnemers verwacht wordt dat ze overal op tijd zijn en zich netjes aan alle strakke regels houden. Echt door het ijs zakt de 'professionele' begeleiding bij het eindgesprek. Daar blijkt dat ze er drie maanden lang van uitgegaan zijn dat Alberelli in de daklozenopvang huist, terwijl hij 'gewoon' in een huis in de stad woont. Maar dit heeft natuurlijk in hun benadering 'geen rol gespeeld'.

Een belangrijke vraag is of Werk loont! werkt. Voor een beperkte groep zeker. Dat blijkt ook uit Alberelli's boek. Zij hebben er inderdaad baat bij om uit hun isolement te komen, werkritme op te doen of contact te krijgen met 'lotgenoten'. Toch kun je bij veel 'uitstroom' je vraagtekens zetten. Twee mensen kunnen hun oude werk terugkrijgen op het moment dat de werkgever hoort dat er opnieuw loonkostensubsidie beschikbaar is. Anderen komen in een leer-werktraject, wat natuurlijk positief is. Maar in beide gevallen kun je je afvragen of daarvoor eerst drie maanden Werk Loont! nodig zijn. Een deel maakt de 13 weken niet vol en komt of terug in de uitkering, met een korting uiteraard, of verdwijnt helemaal uit het systeem. En Alberelli zelf? Die krijgt uiteindelijk ook zijn oude werk mét loonkostensubsidie terug. Terwijl een detacheringsbureau dit had ontraden (staat slecht op je cv) en hij eigenlijk niet in de doelgroep valt (hij was eigenlijk direct bemiddelbaar). Maar dat blijkt makkelijk op te lossen: dan veranderen ze gewoon de indeling...

Dit boek zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die zich beroepsmatig of vanuit de politiek met re-integratie bezighoudt. En het laat wat mij betreft zien dat de lijn die GroenLinks in Utrecht al jaren heeft op het gebied van re-integratie, goed gekozen is: het accent leggen op juist de moeilijk bemiddelbare groepen, mensen zoveel mogelijk zelf de regie geven over hun eigen re-integratie en boven alles: maatwerk, met verschillende re-integratieinstrumenten voor evenzo verschillende personen.

Paradijs bv - Op weg naar werk
Door Riccardo Alberelli

ISBN/EAN: 978-90-806049-6-4

Prijs 15 euro

Slow motion

Vrijdag schoot het in mijn rug. Sindsdien verloopt mijn leven in slow motion. Dat is vreemd als je gewend bent van het één naar het ander heen en weer te vliegen. Je wereld wordt er - ondanks de weidsheid van internet - ineens een stuk kleiner door.
Het begon er al mee dat ik even was gaan liggen om m'n rug rust te geven en vervolgens een afspraak miste met het HAP op het Zandpad. Gelukkig is collega van PvdA wel geweest, dus kan ze mij bijpraten. Zaterdag stond bezoek Peruaans plein op het programma, georganiseerd door 't Groene Sticht in Leidsche Rijn. Erg leuk, maar swingende muziek en dans uit de Andes is toch een stuk minder aantrekkelijk als je zelf alleen maar kunt schuifelen.
Gelukkig was maandag de fysiotherapeut beschikbaar. Ik hoop dan altijd gelijk op een wonder: even kraken en hupsakee weer aan de slag. Zo gaat dat dus niet. Het gaat met hele kleine stapjes. Dus doe ik braaf m'n oefeningen en moet ik het als ik optimistisch een blokje om schuifel, gelijk bekopen. Maar ik heb in elk geval éven de zon gevoeld...
Het enige dat eigenlijk relatief weinig problemen oplevert, is zitten achter de computer. Ik houd het niet de hele dag achter elkaar vol, maar 't gaat stukken beter dan lopen. Dus ineens ben ik bij met m'n mail en ineens heb ik weer tijd voor een blog (of twee). Maar alles wat zich buiten de deur afspeelt, moet ik voor alsnog missen: fractie, commissie en vanavond debat cliëntenraad over re-integratie. En dat is behoorlijk balen!