Vrede van Utrecht

2013 wordt het jaar van de Vrede van Utrecht. Zoveel had ik al meegekregen. Maar wat die Vrede precies is en waar die herdenking van 300 jaar Vrede over zal gaan, dat was tot nu toe langs me heen gegaan. Des te leuker dat hierover een presentatie werd gegeven op de bijeenkomst van het Evenenmenten Platform op 9 november. Een presentatie die mij behoorlijk wat enthousiasme én het nodige historisch besef heeft opgeleverd.

Zo heb ik geleerd dat het enige dat Nederland aan de Vrede van Utrecht heeft overgehouden, Venlo is geweest. Of, zoals de spreker zei: "in feite hebben we Geert Wilders toen al cadeau gekregen" (en bedankt!).
Met de Vrede van Utrecht begon de eerste periode van duurzame vrede in Europa. Na deze inderdaad gedenkwaardige gebeurtenis, stuiterde heel Europa van pure vreugde de Verlichting in. Heel Europa, behalve Nederland. Wij trokken ons somberend terug in wat internationaal wordt aangeduid als "the closing of the Dutch mind". Een soort krampachtig protectionisme, dat toch wel erg doet denken aan het huidige kabinetsbeleid en de wind van angst en eigen volk eerst die nu door Nederland waait.

Centraal in de herdenking van 300 jaar Vrede van Utrecht staan de 'Utrecht Principles'. Dit zijn er drie: de kracht van diversiteit, de kracht van cultuur en de kracht van kennis. Principes die heel herkenbaar zijn, zowel binnen Nederland als daarbuiten. Zo werd op een bijeenkomst waar ik deze week was over beroepsonderwijs in de EU, aangegeven dat naast vrij verkeer van goederen, diensten en personen ook vrij verkeer van kennis van groot belang is voor Europa.
Principes ook, die een tegenwicht bieden aan de huidige 'closing of the Dutch mind' die vanuit Venlo en Den Haag op ons afkomt. Utrecht wil anders, Utrecht wil Verlichting en Utrecht wil dat vieren. CU in 2013!

Oranje

Na het eten op de fiets naar Oud Zuylen om de tuin water te geven.
Het is heerlijk, alleen het pad naar de sloot is dichtgegroeid.
De plantjes en ik leven helemaal op.

Rond half tien weer naar huis in het oranje avondlicht, dat bomen goud en meeuwen roze kleurt.
De mensen op het terras zien er zwoel en zonnig uit.
Boven de oude boekbinderij op het Demkaterrein is het feest met smartlappen en ballonnen.
Drie bochten verder ineens het Amsterdam-Rijnkanaal als een verstilde spiegel.
Rust en rumoer liggen dicht bij elkaar vandaag.
Voor mij uit een schaatser op rolletjes. Handen losjes op de rug.
Hij gaat bijna even hard als ik en mijn snelheid mag er best wezen.
We hebben dan ook wind mee.

Bijna thuis lijkt de flat aan de overkant van het kanaal in vuur en vlam te staan.
Gelukkig is het slechts de weerspiegeling van de laatste zonnestralen.

Ik heb niets met oranje,
behalve dat van de avondzon!

Dag Timo

Woensdag ben je heel rustig gaan slapen om nooit meer wakker te worden.

Al een paar dagen at je slecht. Op het laatst helemaal niet meer. Zelfs melk wilde je niet, terwijl je anders al kwam aangevlogen als je de deur van de koelkast hoorde.

Je lag apathisch op bed en reageerde nergens meer op. Strekte je pootjes niet meer als we je aaiden. Tilde je kop niet meer op om onder je kin te worden gekriebeld. Je wilde alleen nog maar liggen en slapen.

De dierenarts constateerde koorts en na een test kattenaids.

Zelfs als je weer was opgeknapt, zou je nooit meer naar buiten mogen.

En buiten rennen en jagen was je lust en je leven.

Al werden de muizen die je voor Tammie meebracht steeds kleiner.

Dag lieve Timo, slaap lekker.

Tammie, Egbert en ik missen je.

Bedankt voor al je gezelligheid.

Straatmuzikanten

De burgemeester heeft besloten dat straatmuzikanten voortaan niet zomaar meer muziek mogen maken in onze stad. Ze moeten eerst een vergunning aanvragen en daarvan worden er maar tien per kwartaal vergeven. Omdat sommige straatmuzikanten zich hinderlijk gedragen door in feite geen muziek te maken, maar te bedelen met een muziekinstrument in de hand. En omdat sommigen niet mooi spelen of anderen van hun plek jagen.
Het vreemde is wel dat bij het verstrekken van de vergunningen verder niet gekeken wordt naar het niveau van de muzikant: het is gewoon wie het eerst komt, die het eerst maalt. Wel zijn er verdere regels opgesteld en wie zich daar niet aan houdt, kan gedurende enige tijd verder uitgesloten worden van de carrousel. Zo op het eerste gezicht een nogal vreemde maatregel in een stad als Utrecht. Dat is ook de reden dat ik de brief waarin het college dit besluit bekend maakt, heb geagendeerd voor bespreking in de commissie mens & samenleving. Ik wil wel eens weten hoe dit past in het streven naar deregulering dat Utrecht zo hoog in het vaandel heeft staan. En waarom bestaande instrumenten tegen bedelen niet voldoen als het om straatmuzikanten gaat. En vooral hoe andere partijen over de maatregel denken. Want het maken van muziek is een prima manier voor juist mensen aan de onderkant van de samenleving om een inkomen te verdienen of aan te vullen. En wat mij betreft horen straatmuzikanten gewoon bij de grote stad. Dit lees ik ook in het gedicht 'gestolen tijd' dat staat in het boekje Paradijs bv van Riccardo Alberelli (zie mijn eerdere blog):

Zelden stond ik zo tevreden stil
als nu op de stadhuisbrug
in de schaduw van de boekwinkel.
Deze laatste zomerdag van september
zijn zoals vaker jongeren neergestreken
op de trappen van het stadhuis.
Een Spaanse jongen zingt met zijn gitaar
een ander speelt strijkend cello
een derde klapt Spaans in zijn handen.
De laatste zomerse jurkjes,
de laatste dwarrelende meisjes.
Op deze gestolen middag
in deze gestolen tijd
zo tevreden stilstaand.
Ik blijf hier altijd staan.

Nou, als het aan de burgemeester ligt, kan Alberelli (en alle Utrechters met hem) de Spaanse muzikanten voortaan wel vergeten. Want zij zijn als bezoekers natuurlijk niet op de hoogte van onze regels en zullen zeker niet op tijd zijn om een vergunning aan te vragen. Dat zou onze stad toch wel verschralen. Natuurlijk: ik vind ook niet alles mooi, maar wil wel af en toe in vervoering blijven stilstaan...

Paradijs bv

Donderdag kreeg ik het boekje Paradijs bv te leen van Marry Mos. Het gaat over Work First in Utrecht, dat hier uitgevoerd wordt onder de naam Werk Loont! Het boek leest als een trein. Het beeld dat eruit naar voren komt over deze re-integratiemethode is behoorlijk ontluisterend.

Niet eens zozeer het feit dat de ochtenden gevuld worden met vrij simpele en geestdodende activiteiten als het uitzoeken van klerenhangers, het vouwen van dozen en het verpakken van stickervellen. Dat is op zich algemeen bekend. En interessant werk bieden is, zo is altijd het argument, niet het doel van deze activiteiten. Het gaat er vooral om dat mensen weer werkritme opdoen en geactiveerd worden.

Het onthutsende zit hem wat mij betreft in de trainingen en coaching en in het schijnbaar ontbreken van ieder plan. Het lijkt erop alsof de coaches bij 'Paradijs bv' volledig vrij zijn hun eigen hobby's uit te leven, zoals neurolinguïstisch programmeren (NLP, door een vriendin van mij betiteld als 'bewezen onzin'). In de 13 weken dat schrijver Riccardo Alberelli 'in traject zit' komt bovendien de ene coach na de andere langs. Soms begint de training door een nieuwe coach of een gedeeltelijk nieuwe groep weer van voren af aan. Enig maatwerk ontbreekt, het maakt niet uit welke voorgeschiedenis of welk opleidingsniveau je hebt: iedereen krijgt hetzelfde werk en dezelfde training. Coaches komen voortdurend te laat op afspraken en passen roosters aan, terwijl van de deelnemers verwacht wordt dat ze overal op tijd zijn en zich netjes aan alle strakke regels houden. Echt door het ijs zakt de 'professionele' begeleiding bij het eindgesprek. Daar blijkt dat ze er drie maanden lang van uitgegaan zijn dat Alberelli in de daklozenopvang huist, terwijl hij 'gewoon' in een huis in de stad woont. Maar dit heeft natuurlijk in hun benadering 'geen rol gespeeld'.

Een belangrijke vraag is of Werk loont! werkt. Voor een beperkte groep zeker. Dat blijkt ook uit Alberelli's boek. Zij hebben er inderdaad baat bij om uit hun isolement te komen, werkritme op te doen of contact te krijgen met 'lotgenoten'. Toch kun je bij veel 'uitstroom' je vraagtekens zetten. Twee mensen kunnen hun oude werk terugkrijgen op het moment dat de werkgever hoort dat er opnieuw loonkostensubsidie beschikbaar is. Anderen komen in een leer-werktraject, wat natuurlijk positief is. Maar in beide gevallen kun je je afvragen of daarvoor eerst drie maanden Werk Loont! nodig zijn. Een deel maakt de 13 weken niet vol en komt of terug in de uitkering, met een korting uiteraard, of verdwijnt helemaal uit het systeem. En Alberelli zelf? Die krijgt uiteindelijk ook zijn oude werk mét loonkostensubsidie terug. Terwijl een detacheringsbureau dit had ontraden (staat slecht op je cv) en hij eigenlijk niet in de doelgroep valt (hij was eigenlijk direct bemiddelbaar). Maar dat blijkt makkelijk op te lossen: dan veranderen ze gewoon de indeling...

Dit boek zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die zich beroepsmatig of vanuit de politiek met re-integratie bezighoudt. En het laat wat mij betreft zien dat de lijn die GroenLinks in Utrecht al jaren heeft op het gebied van re-integratie, goed gekozen is: het accent leggen op juist de moeilijk bemiddelbare groepen, mensen zoveel mogelijk zelf de regie geven over hun eigen re-integratie en boven alles: maatwerk, met verschillende re-integratieinstrumenten voor evenzo verschillende personen.

Paradijs bv - Op weg naar werk
Door Riccardo Alberelli

ISBN/EAN: 978-90-806049-6-4

Prijs 15 euro

Slow motion

Vrijdag schoot het in mijn rug. Sindsdien verloopt mijn leven in slow motion. Dat is vreemd als je gewend bent van het één naar het ander heen en weer te vliegen. Je wereld wordt er - ondanks de weidsheid van internet - ineens een stuk kleiner door.
Het begon er al mee dat ik even was gaan liggen om m'n rug rust te geven en vervolgens een afspraak miste met het HAP op het Zandpad. Gelukkig is collega van PvdA wel geweest, dus kan ze mij bijpraten. Zaterdag stond bezoek Peruaans plein op het programma, georganiseerd door 't Groene Sticht in Leidsche Rijn. Erg leuk, maar swingende muziek en dans uit de Andes is toch een stuk minder aantrekkelijk als je zelf alleen maar kunt schuifelen.
Gelukkig was maandag de fysiotherapeut beschikbaar. Ik hoop dan altijd gelijk op een wonder: even kraken en hupsakee weer aan de slag. Zo gaat dat dus niet. Het gaat met hele kleine stapjes. Dus doe ik braaf m'n oefeningen en moet ik het als ik optimistisch een blokje om schuifel, gelijk bekopen. Maar ik heb in elk geval éven de zon gevoeld...
Het enige dat eigenlijk relatief weinig problemen oplevert, is zitten achter de computer. Ik houd het niet de hele dag achter elkaar vol, maar 't gaat stukken beter dan lopen. Dus ineens ben ik bij met m'n mail en ineens heb ik weer tijd voor een blog (of twee). Maar alles wat zich buiten de deur afspeelt, moet ik voor alsnog missen: fractie, commissie en vanavond debat cliëntenraad over re-integratie. En dat is behoorlijk balen!

Fietsfilosofie (6)

Als je door het autogedruis heen luistert,

lijkt Utrecht 's morgens bijna Friesland...

(Merels, spreeuwen, kievit, karrekiet... ; Wel jammer dat je snelweg op de achtergrond nu echt de hele weg lang hoort tussen Utrecht en Woerden. Is die verlegd, of stond de wind verkeerd?)

Twee fantastische dagen!

Het waren twee fantastische dagen, gisteren en vrijdag. Gisteren vooral het weer, de natuur, de tuin en het lekker buiten zijn. In de tuin groeit nog niet veel (maar heb des te meer gezaaid), maar onderweg en naast ons huisje volop voorjaarsbloemen als madelief, paardenbloem, hondsdraf, bosanemoon en heel, heel veel pinksterbloemen (vond 't als kind al vreemd dat die rond Pasen bloeiden in plaats van rond Pinksteren).

Vrijdagmorgen natuurlijk de presentatie van het nieuwe college in Utrecht met vooral een prachtig collegeprogramma, bol van de ambitie op het gebied van verkeer (we worden dé OV- en fietsstad van Nederland), duurzaamheid en participatie (we gaan het doen mét de stad en haar inwoners). En de uitstraling van het nieuwe college was ook heel positief: men gaf elkaar de ruimte, liet de ander ook 'punten scoren' en er waren oprechte trots en blijdschap bij alle drie de partijen. Dus ook in Utrecht zin in de toekomst!

Vrijdagmiddag was ik aanwezig bij de presentatie van de taalscan van FNV en VNO/NCW en MKB. De taalscan is een laagdrempelig instrument om aan de ene kant het gesprek aan te kunnen gaan over laaggeletterdheid en aan de andere kant er achter te komen of scholing zinvol is. Eigenlijk ging het hier opnieuw om participatie. Zoals Ellen Dekkers van FNV Bondgenoten het uitdrukte: "De FNV wil mensen in hun kracht zetten, in staat stellen om zelf de regie te nemen over hun leven en aan de slag te gaan. De taalscan kan hierbij helpen." Hoe waardevol dit in de praktijk kan zijn, vertelde Irene Vrijenhoek, inmiddels 'alfabetiseringsambassadeur'. Toen zij een leidinggevende functie kreeg, wilde ze zelf terug naar school om goed te leren schrijven. Haar werkgever vond dat in eerste instantie niet nodig, ze schreef toch goed genoeg? Irene hield voet bij stuk en haalde binnen korte tijd tien diploma's. En minstens zo belangrijk: van de ruim 500 medewerkers binnen haar bedrijf kreeg ze er inmiddels al 80 terug naar school om te leren lezen en schrijven. In Rotterdam zijn al verschillende bedrijven met de taalscan aan de slag. Hopelijk zullen er nog veel goede voorbeelden volgen!

Vrije avond

Ik heb drie keer in m'n agenda gekeken, want ik kon het eigenlijk niet geloven. Maar vanavond heb ik zomaar helemaal vrij. En hoewel ik de laatste tijd erg veel leuke dingen doe, is dat toch ook wel eens lekker!

De afgelopen periode is nogal hectisch geweest. Werk en mijn nieuwe activiteiten als raadslid waren nog niet echt op elkaar afgestemd. Gevolg: rennen van de ene vergadering naar de andere, stapels leeswerk heen en weer slepen en vooral een huis dat dichtslibde met papieren. In het raadswerk gebeurde ook alles tegelijk: inwerkprogramma, gewone raads- en commissievergaderingen en dan ook nog extra fractiebijeenkomsten en ledenberaden in verband met terugkoppeling vanuit de onderhandelgroep. En dan zou ik het belangrijkste nog haast vergeten: allerlei contacten en bijeenkomsten met bewoners en groepen in de stad. En in de weekeinden uitjes met familie en vriendinnen. Kortom: het was leuk maar druk. En nu dus ineens zo'n vrije avond.

Dat biedt onverwachte perspectieven. Eten gekookt, mail gecheckt en opgeruimd, papieren uitgezocht, met GroenLinks-vriend telefonisch van gedachten gewisseld over ontwikkelingen in raad en afdeling en nu zelfs een blog geschreven! Want dat vond ik wel jammer van de afgelopen tijd. Ik maakte vaak leuke bijeenkomsten en activiteiten mee (bijvoorbeeld avond over energietransitie of aanbieden van taart aan de fractie door het Wilde Westen), maakte er soms zelfs foto's van, maar had als ik thuis was niet meer de puf er nog iets over te bloggen. Daarom bij deze wat inhoudsloze blog een aantal foto's van de afgelopen weken (een soort raad je plaatje). En hopelijk is deze avond het begin van een nieuw evenwicht, waarin ik weer wat regelmatiger toe kom aan bloggen over wat ik zoal tegenkom, beleef en observeer.

Kersvers fractielid

Joepie! Ik ben het dan toch geworden! Ik ben heel erg blij. En verguld met de 222 stemmen die ik heb gekregen. Een prachtig aantal: niet alleen omdat het er zo veel zijn(!), maar ook omdat het zo'n mooi symetrisch getal is. Van links naar rechts, van rechts naar links en zelfs als je in het midden begint: het blijven er evenveel.
Vrijdag zat ik voor 't eerst in de raadszaal op de plek van de raadsleden tijdens het duidingsdebat. En 's middags weer om stapels formulieren in te vullen, waar ik voor de verandering niet eens chagrijnig van werd.
Vandaag was de eerste echte bijeenkomst met de nieuwe fractie: een hele dag teambuilden, afspraken maken, insteken kiezen en verwachtingen afstemmen in Fort aan de Klop. Een fijne groep mensen en een geweldige locatie. En een vruchtbare dag. We hebben een voorlopige portefeuilleverdeling gemaakt waarbij ik zowel wat 'groene' als wat 'sociale' onderwerpen heb gekregen. Ik ben in elk geval eerste woordvoerder geworden op onderwijs en educatie en daar ben ik erg blij mee. De verdere 'sociale' verdeling moet nog nader worden ingevuld (maar in grote lijnen zijn we eruit) en ook op groen en duurzaamheid moeten nog preciezere afspraken worden gemaakt. Maar volgens mij gaat iedereen zijn of haar ei prima kwijt kunnen. Ik heb er in elk geval zin in! En ik zal proberen niet alleen voor die 222 stemmers maar voor alle inwoners van Utrecht een waardig en vooral goed benaderbaar raadslid te zijn!

Bijna raadslid

GroenLinks is de grootste partij geworden in Utrecht met 10 zetels (gevolgd door PvdA en D66 met allebei 9 en dan de VVD met 7). Dat is natuurlijk fantastisch nieuws, met een groot compliment voor ons campagneteam en alle vrijwilligers!
Maar nu moeten nog de stemmen per kandidaat geteld worden en de kans is aanwezig dat iemand anders toch op voorkeursstemmen mij voorbij gaat streven. Dus is het nog steeds spannend!
Maar ik heb het hoe dan ook geschopt tot bijna raadslid. En dat is al meer dan ik van te voren had durven hopen. Dus alle stemmers op GroenLinks en op mij persoonlijk in elk geval alvast hartstikke bedankt!

Duurzaam bouwen

Volgens economen gaat het niet goed met de gebiedsontwikkeling. Het aantal en de grootte van bouwprojecten nemen in rap tempo af. De Utrechtse wethouder Harrie Bosch schat in het Financieel Dagblad dat er in onze stad de komende twee tot drie jaar eenderde minder gebouwd wordt dan "we gewend zijn". De wethouders van een aantal grote steden noemen de situatie "zeer ernstig".
Maar is het wel allemaal wanhoop en ellende? Ik ben geneigd te zeggen van niet. Tegelijkertijd wordt in de media namelijk een andere ontwikkeling gesignaleerd: gemeenten en woningcorporaties kiezen door de crisis vaker voor renovatie in plaats van voor sloop en nieuwbouw. Doordat er zuiniger aan gedaan moet worden, denken zowel gemeenten als woningcorporaties meer na over wat er nodig en mogelijk is. Ook de Bond van Nederlandse Architecten verwacht (in Trouw) dat renovatie, hergebruik en duurzaamheid de komende jaren een prominentere rol gaan spelen. En dat noem ik pure winst.
De vakkrant Cobouw concludeert deze week dat met de trend om duurdere koopwoningen te bouwen in oude stadswijken, door de crisis "definitief gebroken" is. Volgens Anouk Schuitemaker van het Kenniscentrum voor Stedelijke Vernieuwing KEI zijn er simpelweg niet genoeg mensen met hoge inkomens geïnteresseerd in wonen in een oude wijk. De dure huizen blijven leeg en onverkoopbaar. Terwijl met renovatie mensen terug kunnen naar hun oude wijk en dan "trek je dus inkomensgroepen die passen bij de wijk". Een trend die al langer gaande is, maar nu pas echt goed zichtbaar wordt. Nu maar hopen dat ook PvdA en CDA in Utrecht dit eindelijk eens gaan zien!

2030 begint nu!

Deze raadsperiode hebben alle partijen in Utrecht zich geschaard achter de ambitie 'Utrecht in 2030 CO2-neutraal'. Afgelopen dinsdag bij het debat over duurzaamheid, georganiseerd door het Milieucentrum Utrecht, hadden inderdaad alle partijen de mond vol over vergroening van de stad, duurzaamheid en alternatieve energie. Maar als je de programma's naast elkaar legt en kijkt hoeveel partijen écht bereid zijn te investeren in duurzaamheid, valt het bij de meeste vies tegen. Zo probeerde het CDA tijdens het debat heftig te werken aan zijn groene imago, maar komt het in het programma op het gebied van energie niet verder dan energiezuinige verlichting en 's nachts het licht in overheidsgebouwen uit doen. Toch tamelijk povertjes.

Niettemin leek het dinsdag net alsof alle partijen het met elkaar eens zijn: Utrecht moet schoner en groener en moet zuiniger zijn met energie. Gelukkig kwam aan het eind van het debat het thema luchtkwaliteit aan de orde, zodat er toch nog wel de nodige verschillen bleken te zijn. CDA, PvdA, VVD en CU houden vast aan het actieplan luchtkwaliteit waarin de vieze lucht 'beter' over de stad wordt verdeeld, zodat we (meer) binnen de normen blijven. Een echte oplossing is dat natuurlijk niet. Sterker nog: door aanleg van extra asfalt komen er meer auto's en meer vieze lucht.

De meest partijen willen maar blijven proberen automobilisten te 'verleiden' tot het kiezen van een milieuvriendelijker alternatief door bijvoorbeeld gratis OV (PVE; lijkt inderdaad eenvoudige oplossing, maar uit onderzoek blijkt dat dit vooral fietsers de bus in trekt en automoblisten niet of nauwelijks). Een geëmotioneerde meneer van het Platform Schone Lucht miste duidelijk het gevoel van urgentie bij de meeste politici: er gaat in Utrecht gemiddeld elke dag iemand dood door luchtvervuiling. De tijd van 'verleiden' is echt voorbij!

Onze lijsttrekker, Marry Mos, was dit natuurlijk roerend met hem eens. Ik ook. Niet alleen bij het onderwerp luchtkwaliteit, maar in het hele debat miste ik bij veel partijen het besef van urgentie. Als we willen zorgen dat Utrecht in 2030 inderdaad energieneutraal is, moeten we nu drastische maatregelen te nemen. Om met Marry te spreken: "Utrecht staat op een keerpunt". Leg zelf de programma's maar naast elkaar als het gaat om duurzaamheid, verkeer en vervoer en energiebeleid. Dan zul je zien dat er maar één partij is die bereid is alles in het werk te stellen om de ambitie "Utrecht klimaatneutraal in 2030" daadwerkelijk waar te maken. Stem dus GroenLinks op 3 maart, want 2030 begint nu!

Voorjaar in de lucht!

Toegegeven, zaterdag op de Stadhuisbrug was het akelig koud (maar hartverwarmend druk met GroenLinkse flyeraars). En vanmiddag toen ik vanuit mijn warme kantoor de koude witte wereld in Woerden binnenstapte, dacht ik heel even dat ik me had vergist. Maar rond het middaguur in Waddinxveen zat er onmiskenbaar voorjaar in de lucht.
De zon brak even door en straalde meteen warmte uit. Uit elke boom, struik en dakgoot klonk het gefluit en geroep van vogels van divers pluimage op zoek naar een nestelmaatje. En net als gisteren in Utrecht vlogen er vlak voor m'n neus kramsvogels op.
Of dat laatste een teken is van voorjaar weet ik niet. Maar voor twijfel is geen ruimte meer nu ik op het Duitse journaal de weervrouw hoorde vertellen dat de gaten in het wolkendek morgen groter worden en de zon definitief gaat doorbreken.
Het kan natuurlijk zijn dat ik ben beïnvloed door de campagne en de zin in nieuw fris groen die daar zo duidelijk uit spreekt. Ik sta te popelen om te gaan spitten en zaaien in m'n volkstuin en kijk al uit naar de eerste piekjes (Fries voor eendekuiken) in de sloten. Voor die tuin zijn maatjes natuurlijk ook welkom. Maar dan moet wel eerst de vorst uit de grond. Dus laat die zon en grotere wolkengaten maar komen!

IJsvrij voor de vrijheid

Eigenlijk wilde ik vanavond gaan schaatsen. Ik heb namelijk nog een zwik extra knipjes omdat ik door griep en natuurijs wat lessen heb gemist. Maar ik bedacht dat ik deze week nog moest collecteren voor Amnesty. Dus gaf ik mezelf ijsvrij voor de vrijheid. Hoewel, toen ik na ruim twee uur thuis kwam, was mijn neus toch bijna veranderd in een ijspegel en voelden mijn voeten als ijsklompen.
De eerste serie huizen waar ik aanbelde leverde bovendien niet veel op: of niemand thuis, of geen warm hart voor Amnesty. Gelukkig liet ik de moed niet zakken, want daarna ging het beter. Het viel me wel op dat de wijkbewoners van Turkse, Marrokaanse of Spaanse komaf aanzienlijk vaker geld gaven dan hun Nederlandse medebewoners. Gelukkig was er op het eind van mijn ronde een aantal mensen die dat weer een beetje in evenwicht brachten. Misschien omdat ik er inmiddels verkleumd en zielig uitzag, maar dat geeft niet: alles voor het goede doel!
Morgen nog een uurtje en dan heb ik m'n straten gedaan. En met de warme chocomel thuis op de bank is het toch heel behaaglijk en uiteindelijk heel bevredigend!

Slecht idee?

Er zijn dus inderdaad argumenten waarom het verlagen van de screeningsleeftijd geen goed idee is. Zie de argumenten op het forum bij reactie op mijn vorige blog. Samengevat komt het hier op neer:

• Juist bij vrouwen op jonge leeftijd zijn er veel valspositieven, wat zorgt voor onnodige stress bij de betrokken vrouwen en mogelijk zelfs onnodige behandeling;
• Juist bij vrouwen op jonge leeftijd is borstkanker via mammografie lastiger te detecteren, wat kan leiden tot 'onterecht geruststellen';
• Screenen kost veel geld en dat geld zou je beter kunnen besteden aan onderzoek voor een goede behandeling en aan vergroten alertheid bij vrouwen zelf en bij huisartsen;
• Screenen kan er toe leiden dat vrouwen juist minder alert worden op lichamelijke signalen;
• De straling van de mammografie zelf is schadelijk, dus moet je 't alleen doen als 't echt wat oplevert en dat is bij vervroegen van de leeftijd niet het geval.

Dit zijn meningen van lotgenoten. Iemand anders brengt er op diezelfde site tegenin dat naar haar mening bij screenen vanaf 40+ wel veel leed kan worden voorkomen. Het lijkt dus - zoals met de meeste zaken in de politiek - geen simpel ja of nee. Daarom des te jammerder (is dat een woord?) dat Koser Kaya haar verzoek om te onderzoeken of vervroegen van de screeningsleeftijd zinvol is, van tafel heeft gehaald. Of zou er al een dergelijk onderzoek zijn, waar wij geen weet van hebben?

Borstkanker

Vandaag kreeg ik een petitie doorgestuurd die pleit voor het verlagen van de screeningsleeftijd voor borstkanker. Ik ben nooit zo erg van de petities op internet, maar deze leek mij belangrijk. In mijn directe omgeving hebben de afgelopen jaren diverse mensen te horen gekregen dat zij borstkanker hadden. De meesten van hen waren jonger dan 50 jaar, de leeftijd waarop nu gestart wordt met borstkankeronderzoek. Bekend is dat eerdere diagnose de kans op een succesvolle en minder ingrijpende behandeling vergroot. Dus vervroegen van de onderzoeksleeftijd lijkt mij zinvol.
Bij de begrotinsbehandeling van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft kamerlid Koser Kaya (D66) een motie ingediend die de regering vroeg te onderzoeken of verlaging van de leeftijd nodig was. Deze motie zou op 8 januari in stemming komen, maar is op haar eigen verzoek niet in behandeling genomen. De reden stond er in de Handelingen helaas niet bij. Nu de politiek het verzoek niet doet, moeten we zelf het initiatief naar ons toe trekken. Dat kan via de petitie, dus tekenen allemaal! Tenzij je goede argumenten hebt waarom dit een slecht plan is. Maar dan hoor ik 't ook graag!

Rusland

Toen ik de deur uitstapte, was het ijzig koud. Op het station speelde een trekharmonikaspeler Katjoesja en ik zong luidkeels mee. De trein die wij namen kwam hortend op gang en stond na een minuut al weer stil. Gelukkig reed ie daarna weer verder. Waar we de trein verlieten, zag ik buiten niets dan sneeuw, ijs, lange winterjassen en bontmutsen. Toen wist ik het zeker: ik was in Rusland beland...

Draagvlak

Met slappe knieën en zonder ruggengraat verklaart Eurlings dat het doorgaan van de kilometerheffing wat hem betreft afhangt van de uitslag van een enquête onder ANWB-leden.

Misschien kan Donner dan het doorgaan van de verhoging van de AOW-leeftijd afhankelijk maken van een enquête onder ANBO-leden?

Hij zei het niet direct in Buitenhof, maar volgens mij vond minister Klink deze nieuwe manier van politiek bedrijven ook lichtelijk bezopen...

Maar goed, toch maar even stemmen (je hoeft geeneens lid te zijn; wel veel vragen beantwoorden...)

Wilde Westen

Gisteren aan het eind van de middag mocht ik met Pepijn en Jan namens GroenLinks een taart aanbieden aan het Wilde Westen. Tot nu toe kende ik die club alleen maar van het jaarprogramma dat ik als wijkbewoner in de bus krijg. Erg leuk daarom om er eens écht binnen te stappen.

En over de drempel slaat mijn altijd gevoelde sympathie om in diepe bewondering. Omdat nog niet iedereen er is, krijgen wij een rondleiding van Dorothé Lucassen. Vol vuur en enthousiasme vertelt zij over de workshops die ze geven, de projecten die lopen, de contacten met buurt en bewoners, de jongerengroep Link, het duizelt me van de mooie initiatieven. Door het verhaal heen klinkt een visie op cultuur in de wijk die mij enorm aanspreekt: nevenactiviteiten (zoals kookwerkplaats) oppakken om groepen binnen te krijgen die je met alleen een cultureel aanbod niet bereikt, jongerengroep en -activiteiten niet isoleren van de rest (omdat je anders last van elkaar kunt hebben) maar juist midden tussen alle andere groepen zetten (omdat je dan elkaar daar zonodig op dingen aan kunt spreken). Terug bij de theetafel blijkt Heleen Korthals net terug van een presentatie op de Villa Nova school, waar samen met de kinderen het vijftien jaar oude schoolgebouw is omgetoverd tot een verzameling toneellocaties waarover iets te vertellen valt. En tussen neus en lippen door hoor je ook dat het soms moeilijk is, bijvoorbeeld omdat ze tegen de zomer dit gebouw weer uit moeten, terwijl hun nieuwe plek in Cereool nog niet klaar is.

Zij zijn blij met de waardering en wij zijn blij met hen en de fantastische manier waarop zij met cultuur in de wijk bezig zijn. Na de taart krijgen wij nog een cadeautje: een cactus (in de woorden van Dorothé: groen en prikkelend, net als GroenLinks - en natuurlijk het beeldmerk van het Wilde Westen) met zwembandjes ("om te zorgen dat we het hoofd boven water houden").

Nog geen rood licht

Ondanks de stoere woorden van Wouter Bos in Buitenhof afgelopen zondag heeft de PvdA vermoedelijk tegen de motie gestemd waarmee de eerste verklaring van het kabinet van tafel werd gehaald. Jammer, want dan hadden we qua kabinetsstandpunt pas écht de nieuwe start gehad waarvan Hamer zo optimistisch repte. Hopelijk zal de PvdA mij in februari - bij de definitieve kabinetsreactie - alsnog aangenaam verrassen. Bos heeft aangegeven dat over conclusies als in dit rapport weinig te onderhandelen valt: er was wel of geen afdoende volkenrechterlijk mandaat, de kamer is wel of niet onvolledig geïnformeerd: er is hier weinig grijs mogelijk tussen het zwart en wit. Ook de commissie Davids houdt de conclusies ferm overeind. Dat kan nog een boeiend begin van februari worden...

Genante vertoning

Toen Jan gisteren vertrok van de vergadering van het afdelingsbestuur meldde hij nog even (vers van de twitter) dat Balkenende een nieuwe verklaring had afgelegd. Iemand riep dat het jammer was dat we geen poule hadden gemaakt. Linda vroeg vervolgens wie dan deze uitkomst voorspeld zou hebben, waarop ik zei dat Balkenende weinig anders kon gezien de harde woorden van de PvdA. Daarop zei Linda dat zij verwacht had dat de PvdA zou zijn gaan draaien en die harde woorden had ingeslikt.
Na de vergadering ging ik niet mee naar de kroeg, want ik wilde een keer vroeg(er) naar bed. Maar thuis belandde ik live in het kamerdebat over de commissie Davids en aan het eind daarvan, rond 3 uur, moest ik concluderen dat Linda toch gelijk gekregen had. Want de verschillen tussen de opvatting van Balkenende (die volgens Bos spreekt namens het hele kabinet) en die van de PvdA bleken nog net zo groot als een dag (inmiddels twee) eerder. Balkenende "neemt niets terug" van zijn verklaring terwijl de PvdA spreekt van "een nieuw standpunt" en "een nieuwe start". Gevraagd naar hoe zij keek naar dit verschil, zagen we een draaiende Mariëtte Hamer, die de brief van het kabinet voldoende vond en een motie waarin de eerder door de PvdA aangevallen verklaring van het kabinet van tafel werd gehaald "overbodig". Aan het einde van deze toch al zware avond kon ik het alleen maar eens zijn met twee twitteraars: "met de kennis van nu, was ik eerder naar bed gegaan" (anoniem, geciteerd tijdens het debat) en "voorlopig einde van een genante vertoning" (Ineke van Gent, overigens pas vanmorgen gelezen, want ik twitter (nog?) niet).
Ik vrees dat Balkenende de PvdA weer heeft waar hij ze hebben wil: terug in het hok. Ook niet zo verwonderlijk met een vice-premier die tijdens een zo serieus debat weinig anders weet te doen dan schaapachtig lachen. Maar ik laat me dinsdag - en in februari als de echte reactie van het kabinet wordt besproken - natuurlijk graag door de PvdA verrassen!

Gezondheidszorg?

Op wie slaat eigenlijk 'zorg' in het woord 'gezondheidszorg'? Soms krijg ik het idee dat dit geheel slaat op de patiënt. Natuurlijk, artsen zijn overbelast, zeker diegenen die zich bezig houden met maag en darmen (hier schijnt een ernstig tekort aan te zijn). Maar het is toch wel heeeeel irritant als je vier keer voor niets naar de apotheek loopt om medicijnen op te halen en elke keer blijkt dat ondanks de opnieuw herhaalde belofte het recept nog niet gefaxt is van dokter naar apotheker.
Na de vierde keer was ik het zat en besloot dat ik maar eens moest bellen in plaats van de immer beleefde patiënt zelf. Ik begon met dat ik er zo ondertussen eerlijk gezegd wel genoeg van had. Mijn collega zei dat ze me nog nooit eerder zo boos had gehoord (wat meer zegt over mijn doorgaans opgeruimde aard dan over de ernst van de boosheid). Het hielp echter weinig: ik kreeg - na nakijken in de computer - het al twee keer eerder gegeven standaardantwoord: "Het ligt bij de arts." Toen vroeg ik of er dan niet een keer iemand iets aan die arts kon doen en besloot ik op de emotie te spelen: "Die jongen is al twintig jaar ziek, nu heeft ie eindelijk een heel klein beetje hoop dat er iets is wat misschien een beetje kan helpen en dan wordt ie elke keer weer teleurgesteld. Dat trekt ie emotioneel gewoon niet meer." Dit hielp kennelijk beter dan boosheid, want ik kreeg de belofte "als ik 'm zie zal ik hem er over aanschieten". Dus ik telde m'n zegeningen en werd weer beleefd: "Nou, als u wilt heel graag!"
Eerlijk gezegd had ik er nog steeds weinig fiducie in. Maar toen ik vier uur later de apotheek belde, was de fax gearriveerd én lagen de medicijnen klaar. Al met al had het 'maar' een week geduurd. Wij blij! Ik hoop alleen niet dat onze ervaring exemplarisch is voor de gezondheidszorg in Nederland. Want ik ben gezond en assertief en kan het wel opbrengen om vier keer voor niets naar de apotheek te lopen en steeds weer achter de arts aan te moeten bellen. Maar er zijn zat patiënten die daar simpelweg de energie niet voor hebben. Dus iets meer zorg en iets minder schijven zijn wat mij betreft ook mét onderbezetting en hoge werkdruk het nastreven waard!

IJsvrij

Hoera, natuurijs om op te schaatsen! Omdat mijn weekend volgepland was met andere drukke bezigheden, op donderdag een vrije dag genomen om van het ijs te kunnen genieten. Een vriendin had de dag ervoor geschaatst bij De Strook (Vijfde Plas Loosdrecht), dus daar ging mijn reis heen.

Het zonnetje scheen, de lucht was strak blauw en als je de sneeuw even weg zou denken, zou je geloven dat het lente was. Vlakbij Oud-Zuilen was er nog altijd weinig ijs te bekennen. De enige die ik onderweg zag schaatsen, was een merel. Even verkeerd gefietst naar de Maarsseveense Plassen. Natuurlijk geen schaatser te bekennen, maar wel een prachtig gezicht, zo'n witte plas! Bij Molenpolder (de Maarssense kant) liepen net acht schaatsers richting ijs, maar verder was er niemand. Ik fietste vrolijk verder naar De Strook. Met dank aan e-mail en internet, want als ik het niet met eigen ogen had gelezen, zou ik nooit geloofd hebben dat die plas wel dicht lag. Een groepje meerkoeten spetterde vrolijk rond in een slootje langs de kant. Bij De Strook aanbeland waren er gelukkig meer mensen op het ijs (ik ben niet zo'n held). Heerlijk rondgeschaatst op ijs met een heel dun laagje poedersneeuw. Na een uur trok het dicht, trok de wind aan en voelde het echt als winter. Nog een uur later was ik moe en besloot terug naar huis te fietsen. Onderweg veel wilde eenden (hadden vast een feestje), twee vrouwtjes wintertaling, smienten, rotganzen, grauwe ganzen, kolganzen, een buizerd een winterkoning, drie meerkoeten met koude tenen én een dit keer niet schaatsende merel gezien. Wat een fantastische dag!

Op vrijdag de schaatsles op de ijsbaan laten zitten en opnieuw met een groepje naar de Vijfde Plas geweest. Dit keer per auto. Er was nu een echt geveegd parcours (8,5 kilometer slingerend over de plas), aanmerkelijk meer wind en ook veel meer mensen. Na drie rondjes en een glas glühwein weer naar huis gereden. Lekker soezerig bij de kachel op de bank gaan liggen. Doordat ik daar in slaap viel, kwam van mijn plannen om die avond GroenLinks-leden te bellen niets terecht. Dus ik hoop dat het campagneteam nog iets langer geduld met mij heeft ;-)

Utrechtpad

Toen ik vertrok uit regio Noordwest van FNV Bouw kreeg ik als afscheidscadeau een mooi bedrag aan boekenbonnen. Een van de boeken die ik hiervoor kocht, was het Utrechtpad. Natuurlijk met het idee dit eens te gaan lopen.

Op 1 januari was het dan zover: ik begon aan de eerste etappe. Van Utrecht langs de Kromme Rijn via Amelisweerd naar Bunnik. Dat stuk had ik grotendeels al eens gelopen, maar dan in omgekeerde richting. Het weer was prachtig en het was (dus) druk. Het blijft ook een mooi stuk, zo langs het water. Wel zonde van de constante dreun van auto's op de achtergrond (zelfs op nieuwjaarsdag).
Mijn eerste ontdekking was dat wandelen en fotograferen niet echt samengaan. Als wandelaar wil je vooral doorstappen. De fotograaf wil mooie plaatjes schieten en spelen met licht, horizon en sluitertijden. Ik besloot dat dit een wandeldag was en dat ik de fotografie beperkt zou houden tot een paar foto's per etappe, puur voor de landschapsimpressies. Soms wel jammer, want je ziet met wandelen toch meer en andere dingen dan met fietsen. Bijvoorbeeld hoe mooi sommige gebouwen in Bunnik zijn (op de fiets ben je er doorheen voor je er erg in hebt). Na Oud Amelisweerd ging het gedreun van de autoweg over in een continue ruis (een soort suisoor). Minder hinderlijk, maar het blijft jammer. In Bunnik hoefde ik maar tien minuten te wachten op de trein. Wel even een onwezenlijk moment toen uit de luidspreker schalde dat de ICE naar Köln zou vertrekken van spoor 14...

Vandaag etappe 2, van Bunnik naar Hardenbroek (Werkhoven). Opnieuw prachtig weer. Ik liep op een pad van poedersuiker. Als een wit lint slingerde het zich door de al weer groen geworden weilanden. Omdat er geen wind was, was het helemaal niet koud. Het autogeruis werd al snel weer gedreun. Langs de Langbroekerwetering ontdekte ik opnieuw dat wandelen geen fietsen is, maar nu in negatieve zin. Want 2,5 km asfaltweg is wel erg saai, zelfs met witbevroren akkers aan weerszijden. Het einde van de wandeling maakte gelukkig veel goed: hier ging mijn pad over akkers, weilanden, onverharde bospaden en knotwilgenlaantjes. En dan nog een stukje langs de N229 op weg naar de bushalte. Toen ik 100 m voor de halte was, reed de bus langs. Gelukkig herkende ik de plek van een eerdere wandeling met 'het wandelclubje van Angelique' en wist ik dat een stukje verderop een bankje stond. Daar heerlijk mijn boterham opgepeuzeld, water gedronken (brrr, dat was wel koud geworden!) en een sinaasappel gegeten (geschild met mijn nieuwe zwitserse zakmes uit een 'uitzoek-kerstpakket'). Helemaal niet erg om zo even op de bus te wachten! Nu onthaast en voldaan weer terug in Utrecht.

Overigens gaan wandelen en vogelen ook niet samen. Daarom op voorhand mijn kijker en vogelboek thuis gelaten. Toch wel wat zien fladderen: blauwe reiger, grauwe gans, winterkoning, koolmees, merel en een zwerm staartmezen (etappe 1), kauwen, mussen, spreeuwen, aalscholvers, tafeleend, boomklever, nog meer koolmezen, roodborst en torenvalk (etappe 2).