Utrechtpad

Toen ik vertrok uit regio Noordwest van FNV Bouw kreeg ik als afscheidscadeau een mooi bedrag aan boekenbonnen. Een van de boeken die ik hiervoor kocht, was het Utrechtpad. Natuurlijk met het idee dit eens te gaan lopen.

Op 1 januari was het dan zover: ik begon aan de eerste etappe. Van Utrecht langs de Kromme Rijn via Amelisweerd naar Bunnik. Dat stuk had ik grotendeels al eens gelopen, maar dan in omgekeerde richting. Het weer was prachtig en het was (dus) druk. Het blijft ook een mooi stuk, zo langs het water. Wel zonde van de constante dreun van auto's op de achtergrond (zelfs op nieuwjaarsdag).
Mijn eerste ontdekking was dat wandelen en fotograferen niet echt samengaan. Als wandelaar wil je vooral doorstappen. De fotograaf wil mooie plaatjes schieten en spelen met licht, horizon en sluitertijden. Ik besloot dat dit een wandeldag was en dat ik de fotografie beperkt zou houden tot een paar foto's per etappe, puur voor de landschapsimpressies. Soms wel jammer, want je ziet met wandelen toch meer en andere dingen dan met fietsen. Bijvoorbeeld hoe mooi sommige gebouwen in Bunnik zijn (op de fiets ben je er doorheen voor je er erg in hebt). Na Oud Amelisweerd ging het gedreun van de autoweg over in een continue ruis (een soort suisoor). Minder hinderlijk, maar het blijft jammer. In Bunnik hoefde ik maar tien minuten te wachten op de trein. Wel even een onwezenlijk moment toen uit de luidspreker schalde dat de ICE naar Köln zou vertrekken van spoor 14...

Vandaag etappe 2, van Bunnik naar Hardenbroek (Werkhoven). Opnieuw prachtig weer. Ik liep op een pad van poedersuiker. Als een wit lint slingerde het zich door de al weer groen geworden weilanden. Omdat er geen wind was, was het helemaal niet koud. Het autogeruis werd al snel weer gedreun. Langs de Langbroekerwetering ontdekte ik opnieuw dat wandelen geen fietsen is, maar nu in negatieve zin. Want 2,5 km asfaltweg is wel erg saai, zelfs met witbevroren akkers aan weerszijden. Het einde van de wandeling maakte gelukkig veel goed: hier ging mijn pad over akkers, weilanden, onverharde bospaden en knotwilgenlaantjes. En dan nog een stukje langs de N229 op weg naar de bushalte. Toen ik 100 m voor de halte was, reed de bus langs. Gelukkig herkende ik de plek van een eerdere wandeling met 'het wandelclubje van Angelique' en wist ik dat een stukje verderop een bankje stond. Daar heerlijk mijn boterham opgepeuzeld, water gedronken (brrr, dat was wel koud geworden!) en een sinaasappel gegeten (geschild met mijn nieuwe zwitserse zakmes uit een 'uitzoek-kerstpakket'). Helemaal niet erg om zo even op de bus te wachten! Nu onthaast en voldaan weer terug in Utrecht.

Overigens gaan wandelen en vogelen ook niet samen. Daarom op voorhand mijn kijker en vogelboek thuis gelaten. Toch wel wat zien fladderen: blauwe reiger, grauwe gans, winterkoning, koolmees, merel en een zwerm staartmezen (etappe 1), kauwen, mussen, spreeuwen, aalscholvers, tafeleend, boomklever, nog meer koolmezen, roodborst en torenvalk (etappe 2).